Posted January 20th, 2007 in South Africa by Frérieke
Namibie, the story 06/07

DE bak. Mijn bak dus! Vet is ie he! Sexy. Groot. Sterk. En zonder ook maar een band te moeten verwisselen reden we wel 6000 km! Voornamelijk dirtroad, de audi heeft zich echt bewezen! Ik ben er blij mee! Voor een topdeal kunnen kopen, in heel goeie staat, en waarschijnlijk over een jaar (?…of wanneer ik genoeg heb van zuid-afrika) hetzelfde geld ervoor kunnen terugkrijgen! Verder is ie echt ideaal…alle windsurfspullen, kitespullen, mountainbike…alles schuif je er zo in!

Orange River 27 dec 06 – 1 jan 07

Zonder verwachting een hoop verrassing! 5 dagen peddelen op een rivier. Hes en ik stonden er wat sceptisch tegenover. Sierd die Last-minute onze reisplannen hier omver kwam schoppen kwam vanuit zijn afstudeerbel in Nederland om zich goed mee te laten slepen en had er zin in! De audi had er ook zin in! Dat het een topbak is had ie bewezen de 5 dagen voor kerst, hes en ik sjeesden de oostkust af en reden vele kilometers! (verhalen en foto´s van deze trip volgen nog)
Na een kleine stop bij de Makro ook voorzien van de benodigde campinguitrusting (kwaliteit telt). Hes en ik nog een goeie shopactie om alcoholwise niet achter te blijven bij onze afrikaanse zuipschuitvriendjes. De weg van kaapstad naar noordoewer voor onze europese begrippen al erg indrukwekkend; recht, kilometers en meters niks, uitgestrektheid van het landschap, bizarre droge natuur. Een grens in Afrika vind ik dus best wel spannend; zou alles goed gaan…kom je het land wel weer in? Het werkt als volgt; in de rij staan, formulier invullen, auto aangeven, betalen, van hokje naar hokje lopen; je drank aangeven (die 5 liter wijn teveel onder de stoel meegesmokkeld) je wapens aangeven (daar gaan we dus niet aan he) en hop, vanuit niemandsland naar de andere grensovergang (een soortgelijk verhaal). Je paspoort een hoop stempels rijker!
Felix Unite was de organisatie waarmee wij de Orange River op gingen. Onze groep bestond uit 35 personen, waarvan ongeveer de helft vrienden van ons waren en de andere helft vrienden van vrienden…een gezellige bende. Aankomst betekent kennismaking. Hes sprak netjes in twee woorden ´Yes, guide´ waarop onze guide (Damian) reageerde dat dat niet ´funny´ was. Een eerste indruk kan je niet overdoen…. de strenge Damian bleek echter meer en meer los te komen en uiteindelijk konden we hem allemaal enorm waarderen. Hij en zijn team waren top! Ze hebben ons op een super leuke manier die rivier over gekregen. Gevloek nu en dan als er weer een stel kapseisde. Peddelen voor uren zonder ontbijt om een andere groep in te halen….maar wel met resultaat! Yes wij wisten de Campsite te bemachtigen met de Nappy-run (een heel snelstromend stuk rivier waar je met je reddingsvest als luier om een adrenalinekick kon halen! Een dag op de river begint vroeg! Hoppa peddelen met je donder. De rivier had een aantal heel leuke stroomversnellingen en bochten, waar je snel moest reageren om alle rotsen en bomen in het water te ontwijken. Over het algemeen was de rivier echter heel relaxed. Heel hard peddelen was het niet, want de stroming was sterk zat. Vaak het water induiken omdat je anders wegbrandde. Longsleeve dragen tegen de zon. Veel watergevechten natuurlijk! Botsingen (wel of niet opzettelijk). Lunch en avondeten was serious business…onze guides slooften zich uit en wisten altijd een topmaal uit die emmers van ze te toveren! Emmers…iedereen kreeg 1 persoonlijke emmer voor kleding, 1 gezamelijke emmer voor slaapspullen, maar veeeeeeeel belangrijker (we zijn tenslotte met afrikanen op stap); iedereen kreeg een koelbox voor de booooost! Haha en halverwege de trip was er zelfs een ijs-supply-punt (als je drank maar koud is, is de trip een succes!) en last but not least…nog 1 extra emmer voor de overige drank die niet in je koelbox paste…haha hilarisch he! Dagelijks rond 2 uur was je op de plek van bestemming en werd een nieuw kamp opgezet, dit betekende; iedereen zocht het mooiste plekje voor zn luchtbed (jaha slapen doe je in de openlucht, zandstrandjes langs de rivier, ´s nachts de meest heldere sterrenhemel ooit), de guides begonnen met hun urenlange etensvoorbereiding en wij zochten allemaal de plekjes schaduw die er waren of begonnen op creatieve manier zelf schaduw te creeeren, de afrikanen haalden hun opklapstoeltjes uit de kano (jep afrikanen zijn erg organised!) Te warm om in de zon te zitten, het zand te warm om op te lopen….dus wat doe je dan?…precies, de koelbox naast de opklapstoel en aan de drank! Haha. Na het eten een groot kampvuur en vroeg onder de sterren, want zodra de zon opkwam (rond 6u) werd je wel weer wakker. En dit dus 4 dagen lang. De laatste dag (oud jaar) terug bij het beginkamp, waar nu alle groepen samenkwamen, zo´n 500 mensen maakt een goed feest! Overdag zwemmen, rondhangen, er werd nog even cricket gespeeld, verder een boel drank…het traditionele fine uitdelen: boete (in de vorm van een glas atten) voor de foute dingen die je tijdens de trip gedaan hebt. ´s Avonds een grote braai. Een dj die de hele avond topmuziek draaide. Hes en sierd zijn bijna het nieuwjaar ingeslapen, die hebben we nog net op tijd dat bed uit kunnen slepen. Ik deed aan integreren, wat met John Deere drankjes op niet moeilijk was. (en ontmoette de eerste afrikaan die ik wel interessant vond..) Een topfeest met een boel champagne om 12 uur. Nieuwjaar weer vroeg op. Terwijl iedereen zich opmaakte voor de lange rechte weg naar Kaapstad, maakten wij ze jaloers en namen die zelfde weg richting het noorden. Op naar Etosha!

Posted January 20th, 2007 in South Africa by Frérieke
Etosha 2 jan – 3 jan

Het reisschema dat hes en ik voor onze Namibietrip hadden gemaakt werd dag 1 al helemaal omgegooid. In plaats van rustig langs de kust omhoog te rijden besloten we eerst de grote afstand te doen en wel helemaal door te rijden naar het Noorden. Namibie telt 1,8 miljoen inwoners en heeft met zijn 2 personen/m2 de laagste bevolkingsdichtheid van heel afrika en dit merk je ook zeker als je door het land rijdt! Lange rechte wegen en zover je kunt kijken NIKS, geen huis geen auto…wel struisvogels en een heleboel mierenhopen (2 meter hoge bouwsels). Op onze weg lag Windhoek (hoofdstad Namibie), waar we van kunnen zeggen dat het op zondag ECHT uitgestorven is!…hier zijn we dan ook snel doorheen gereden om vervolgens de nacht op een camping in Okahandja door te brengen…een privecamping, met privezwembad (en dat tijdens de zomervakantie). ´s ochtends nog een hele drive om ´smiddags in Etosha aan te komen. Etosha is een natuurpark met een enorm scala aan wildlife en prachtige natuur rondom een zoutpan die zo groot is als heel Nederland! Er zijn 3 resorts, een heleboel waterholes en dirtroads. Etosha is een absolute MUST als je namibie bezoekt en je moet er zeker 1 hele dag minimaal doorbrengen. Wij deden het in anderhalve dag. Ondanks het vakantieseizoen verbaasden wij ons erover hoe weinig mensen je tegenkomt gedurende een dag rondrijden. Het moment dat we het park inrijden komt er meteen een giraf op ons afgelopen! Hoppa een grote vink bij 1 van mijn meest favoriete beesten. Wat een lieve koppies hebben ze! Daar word je toch blij van! Wat een enorme hoeveelheid beesten lopen er in Etosha! De bokkies (springbokkies, steenbokkies, gemzen, enz..) spannen de kroon…samen met de zebra´s dan! Fotogeniek zijn ze allemaal he! (de fotocredits gaan voor het overgrote deel naar Hes die met haar vette camera professionele wildlifepics weet te maken!). ´s Nachts onze tenten opgezet in het resort middenin het park. ´s Avonds bij de waterhole naast het resort rhinos gezien! 3 jan hele dag ons plezier opgedaan en van waterhole naar waterhole gereden (jep want dat zijn de plekken waar de actie is). De bokkies renden voor de auto uit. Een hele stoet olifanten netjes in de rij op weg naar verfrissing. Een kleintje met zn benen in de lucht op zn rug in het water. De zebras drinken synchroom en vechten tegen elkaar op. Een andere groep olifanten met echt een hele hele grote papa-olifant, met een echt veel te dikke slurf tussen zn benen! Een hoop wildebeesten, die er erg gevaarlijk uitzien, maar gewoon naast de bokkies gras staan te grazen. 1 groot gemis echter….de leeuwen! Shit…bijna alle dieren kunnen vinken, behalve de leeuwen, die waren op pad. Erg indrukwekkende vergezichten en typische afrikaanse plaatjes, met boom en vlakte. Etosha was echt de moeite waard!
Na een heerlijke nacht op een ontzettend mooie en gezellige camping (waar het personeel zong en danste tijdens opening van het buffet) ging onze reis verder, en wel richting…

Brandberg 4 jan 06

Tot aan etosha was alles asfalt…dag 4 van onze trip begon de fun van de roadtrip pas echt en gingen we over op de dirtroads. Langzaam maar zeker leer je alle ins en outs van een dirtroad te kennen. Soms begint je auto bijvoorbeeld hard te shaken, waar de oplossing voor is….harder gaan! De audi vloog over de wegen. Wij slingerden tussen de zandhopen en stenen door en genoten van de vette natuur. VET echt heel VET. Het ene moment rij je op een gele zandweg en zie je om je heen een vlakte met wat boompjes, het andere moment is het zand van de weg helder rood en slinger je op een vette bergweg en zie je niks dan stenen. Ik kan me geen ander land als voorstellen, waar landschappen zo veranderen. Elke dag weer een verrassing!
De Brandberg dankt zijn naam aan de rode stenen die door de zon zwart gebrand zijn en behuist een aantal bergtoppen, waaronder de hoogste piek van heel Namibie met zijn 2573m. Via een 45min durende wandeling kom je bij oudste en mooist bewaard gebleven muurschilderingen (van…(?) namibie). Onze guide wist een heel verhaal over de ´white lady´ te vertellen, ik kan het jullie helaas niet navertellen, maar kijk zelf.. De wandeling was HOT…jeetje die stenen waren niet voor niets zwart verbrand op die berg in het midden van de woestijn. Natuurlijk kwam onze timing precies zo uit dat we de wandeling op het heetst van de dag deden…onze guide legde uit hoe zij de hitte overleefden en we moesten allemaal een emmer water over ons heengooien. Ik had een super leuk gesprek met onze guide (jongen van onze leeftijd) Hij vertelde me over aidsproblemen, over geloof in voorvaderen, over zijn streven de normen en waarden van de gemeenschap waar hij in leefde te behouden, over zijn droom te studeren en ooit naar amerika te gaan. Je beseft je maar weer al te goed hoe gezegend je bent.
Afkoelen doe je pas weer in de auto, die een goede airco heeft! Zonder airco overleef je Namibie niet! (of je krijgt heeeeeel veeeel zand in je auto) De audi werd al een lekkere zandbende.. Onze trip deze dag ging verder, en wel naar de kust. De weg werd steeds bizarder en op een gegeven ogenblik zagen we geen verschil meer tussen weg en landschap..

Posted January 20th, 2007 in South Africa by Frérieke
Henties Bay 5 jan
Waar we nu toch weer terecht waren gekomen! Vanuit het niets (platte platte zandwoestijn) duikt daar ineens een stadje op; Henties Bay. Je komt er om 1 reden; VISSEN en anders heb je er ook echt niks te zoeken. De camping bestond uit zand (ja wat kan je anders verwachten) en elk plekje had zn eigen soort van torenhuisje met douche en keukentje. De camping stond vol met vette vissers. Bakkies met dikke afrikanen en vissers uit namibie. Het stadje was bizar. Braaiplekken naast de visplek, een golfcourt (stukken aangelegd gras in een zandwoestijn) en een plaatselijke vistent waar afrikaanse hoempapa-muziek gedraaid werd en we natuurlijk heerlijke vis gegeten hebben.
De volgende ochtend naar Cape Cross gereden. Een enorme kolonie zeehonden bewoont er een stuk strand. Hebben ze mooi uitgezocht. Een perfecte golf brak er. De grote hoeveelheid golfsurfers die we van verre leken te zien bleken bij nader inzien spelende en vissende zeehonden te zijn! En we hadden geluk, want het was kinderseizoen! Kleine zeehondjes zijn pikzwart! Leuk hoor die zeehonden, indrukwekkende hoeveelheid bij elkaar, maar stinken dat het deed!!!!!! Aaargh. Er lagen ook allemaal zeehondenlijkjes. Raar toch dat die beesten gewoon om hun doden heenleven..

Swakopmund 5jan

Na ons zeehondenavontuur onderweg naar Walvisbaai (daar waar onze vriendjes mee deden aan de internationale wind en kitesurfwedstrijd.) Wat je dan ook weer tegenkomt! Een vissersgehucht. Bestaande uit verschillend gekleurde houten huizen met allemaal een grote watertoren en dat alles in een zandvlakte….heel onwerkelijk gezicht. Eerst een kijkje nemen in Swakopmund (een redelijk grote stad, gelegen aan zee) Heel veel duitse invloeden! Namibie was voorheen een Duitse kolonie. Daarna hoorde het lange tijd tot Zuid-afrika en pas 15 jaar geleden is het onafhankelijk gegaan! Heel veel mensen spreken er Zuid-afrikaans, (maar veelal ook engels en duits, borden of menu kaart bv in 3 talen. Swakopmund heeft typische oud-duitse architectuur, met vakwerk en al. Ook de Bismarckstraat gezien. Maar most of all; braadworst met sauerkraut gegeten!

Walvisbaai 5 jan

Een ontzettend mooie weg van Swakopmund naar Walvisbaai….rechts zee, links zandduinen. Natuurlijk uitgestapt en opgelopen. Zandduinen zover je kon kijken! Mooi hoor! Stukje verder…flamingos! ik er langs rennen, zodat ze opvlogen en hes mooie foto´s maken. Mooie beesten zijn dat zeg! Heldere rood-roze vleugels! Het was zo mooi hoe ze stuk voor stuk opvlogen…als een wave, net of ze allemaal netjes hun beurt opwachten. Ik kreeg er geen genoeg van en bleef verder rennen. Later wel een lichtelijk schuldgevoel dat we hun natuurlijke proces verstoorden. Maar zo mooi als ze opvlogen landden ze een paar honderd meter verder weer na elkaar, ze leken er niet mee te zitten…Walvisbaai was verder maar een vreemd stadje. Een hoop industrie. Hele brede straten en lage huizen…beetje amerikaans. Niet iets om veel langer te blijven…dus dan rij je lekker door…op naar de volgende verrassing! Per dag maakten we een beetje een planning waar we ´s avonds ongeveer ons camp op gingen zetten. Deze dag bleken onze geplande mogelijke campings echter niet meer dan picknickplekken (waar je met vergunning mocht kamperen) en werden we gedwongen door te rijden. De avond viel. En het was de heftigste dirtroad gereden! Wat heerlijk is het dan om ergens aan te komen! Solitaire was onze redding. Een heerlijke. Een ´dorpje´ (camping, winkel, pomp) midden in de woestijn waar we warm ontvangen werden.

Posted January 20th, 2007 in South Africa by Frérieke
Dune 45 – 7 jan
De lonely planet zegt; sossusvlei moet je met zonsopkomst zijn. Dat soort dingen letten wij dus niet zo op he…als we daar planningtechnisch allemaal rekening mee moeten houden kunnen we zeker in tien dagen ons rondje namibie niet doen (jep behoorlijk japanse taferelen eigenlijk.) We reden flinke afstanden elke dag. Het was dan ook echt een roadtrip te noemen….helemaal niet vervelend in dit land omdat er zooooveel verschillends te zien is en de leegte vanuit je auto heel goed ervaren wordt. Per dag reden we ongeveer 400 km dirtroad of 600-800 asfalt. Midden op de dag kwamen we bij sesriem aan. Vanaf hier betaal je om de poort door te gaan en is het nog 70km tot sossusvlei. Op deze weg zie je de rode zandduinen steeds meer te voorschijn komen. Halverwege is daar dan de allerbekendste; Dune 45 (ze zien er allemaal hetzelfde uit, de enige verklaring die we konden bedenken voor de bekendheid van deze specifiek is dat ie lekker dicht bij de weg ligt. Een fotogeniek stukje natuur. Rood zand. Een parabolische duin. Hij loopt. 1 kant waar de wind continu op blaast en een stijle tweede kant waar het zand neervalt. Deze kant nog heter dan de ander (heeft sierd pijnlijk ervaren toen ie zn slipper ging redden). Onwerkelijke duinen. Niet alleen de kleur, maar ook hoe ze in de vlakte liggen en die bomen ervoor..
Sossusvlei – 7 jan
Na de 70 km houdt de weg op en volgt een pad slechts begaanbaar voor 4×4, een soort taxiritje of….de benenwagen. Alsof we het gepland hadden begonnen wij op het heetst van de dag aan de 5km durende wandeling naar de sossusvlei. 5 km valt mee denk je, maar 5 km door mul zand, met een brandende zon op je hoofd is best een uitdaging! (zeker als je ook weer 5 km terug moet lopen) Dit schijnt Namibia´s grootste toeristische atractie te zijn….wij zagen bijna niemand.. (haha jep er is vast een verband met onze tijdsplanning, maar toch….). de 3 liter water die we mee hadden genomen netjes verdeeld, maar geen rekening mee gehouden dat we de duin nog op gingen klimmen….op de terugweg was het zuinig zijn en steeds die keel nat houden. Nog een sprint door de woestijn getrokken om vervolgens helemaal uitgeput terug bij de auto te komen. Sossusvlei is een zoutpan midden tussen de rode zandduinen. Zittend bovenop de 1 heb je een supermooi uitzicht over meerdere pannen en zover als je kunt kijken rode duinen. Namibie is een land dat bijna 1 grote woestijn te noemen is, maar in sossusvlei komt het woestijngevoel pas echt goed omhoog…

Posted January 20th, 2007 in South Africa by Frérieke
Luderitz – 8 jan
Een zandstorm onderweg over een landschap van wit zand en rotsen gaf ons weer een nieuwe landschapservaring. Het voelde alsof we reden in een film. Zo onwerkelijk, zoveel wind, zoveel zand horizontaal over de weg, en dat zover je kon kijken. Je rijdt langs een ghost-town waarvan je je niet kunt voorstellen dat iemand ooit bedacht heeft daar een stadje te bouwen…Uiteindelijk kom je aan in een stad (Luderitz) wat eigenlijk ook niet meer dan een ghosttown lijkt. De wind poeiert. De straten zijn leeg. Wij rijden langs de haven en vragen ons af welke dappere vissers hier hun bootje uitvaren en of deze wind altijd zo heftig is. Camperen is onmogelijk hier, dus zoeken we een hostel. De vriendelijke eigenaresse vertelt ons dat we in het windseizoen zitten, wat duurt tot maart. Elke middag komt er een thermische wind opzetten…jeetje arme inwoners. Het stadje heeft net als in Swakopmund wat typisch oud-duitse architectuur. Verder een viscultuurtje waar wij dan weer de goeie visschotels van eten!

Kolmanskop – 9 jan

Zoals belooft is het ´s ochtends windstil. Tijd voor een rondleiding in Kolmanskop (de echte Ghosttown). Het stadje is gebouwd nadat er in het gebied diamant gevonden werd en er een grote mijn geopend werd. De duitse ordlichheit bleek uit ale verhalen en overblijfselen. Zo reed er bv in het dorpje elke ochtend een treintje rond langs de huizen, die een bepaalde hoeveelheid water (afhankelijk van aantal personen in gezin)rondbracht. Het stadje werd verlaten op het moment dat er in het zuiden van Namibie grotere diamanten gevonden werden en de hele industrie zich verplaatste.
De huizen zijn gedeeltelijk onder zand. Ze zijn allemaal toegankelijk en super fotogeniek. Na de rondleiding mag je op eigen risico alle ruimtes en huizen verkennen, wat super is! Onwerkelijke taferelen ook weer..je voelt je een reus bij die half in het zand weggezakte ruimtes.

Fish river canon – 10 jan
Na de grand canon de grootste ter wereld. Indrukwekkende stenen massa´s en diepte. Een stroompje daar ver onder je. Je vraagt je af hoe zoiets ontstaan is. Een natuurwonder zou ik zeggen. Helaas is het verboden om zonder gids naar beneden te lopen dus zoek je alle uitzichtpunten op om een goede indruk van de grootsheid te krijgen. Het is regenseizoen. Wij zijn weinig regen tegen gekomen. In etosha een paar buitjes. Op de camping waar we verblijven zien we echter foto´s van auto´s die vast staan in het water…en dat meerdere jaren achter elkaar. Dan snap je wel weer hoe die bomen en bloemen die je af en toe ziet kunnen overleven in de woestijn.
Vanaf hier terugknallen in een rechte weg naar kaapstad. Zo een 900 km…niet niks, maar dan slaap je wel weer lekker in je eigen bedje. Grappig klinkt dat, eigen bed. Ergens voelt Kaapstad als thuis. En terug in Kaapstad is thuiskomen, maar ergens voelt het nog steeds als een grote vakantie. Het is heerlijk weer. Helaas weinig wind. Het jaar is een slecht windjaar zeggen de mensen hier. We hebben wel echt mooie windsurfsessies gehad, met dikke golven. Hes en ik hebben onze angst overwonnen en zijn bij Cape Point de golven op onze windsurfer gaan overwinnen. En het ging eigenlijk verbaasinwekkend goed. Je leert toch wel meer dan je denkt. Stiekem hebben we dan ook al heel wat winddagen gehad hier. Het is gewoon zo heerlijk om niet alleen maar met surfen bezig te zijn en zoals nu bv in Namibie zoveel mooie bijzondere dingen te zien. Ook Sierd, die enigzins meegesleept werd (of ie nou zin had of niet….ons plan was naar Namibie te gaan) was erg onder de indruk en we vonden allemaal deze roadtrip meeeeeer dan waard. Sierd gaat zelfs zn ouders aanraden deze trip te maken…
De fotoselectie op de site is slechts een kleine selectie van de vele vele mooie foto´s die we hebben. Ik hoop jullie in Nederland over 2 weken nog veel meer te kunnen laten zien. 30 jan vliegen Hes en ik terug. Dat ik dan weer terug naar Afrika ga ligt nu ook vast, mn ticket is geboekt…14 febr. Volgende update zal ik jullie meer over alle werkplannen vertellen en nog een verhaal over ons reisje langs de Eastcoast op de site zetten. Hoop dat jullie ook op een leuke manier het nieuwe jaar zijn ingegaan en hoop jullie allemaal te zien tussen 31jan en 14 febr! Veel liefs!