09.11.2007
Art to Inspire
Family. Such an amazing force in life. My mum and brother traveled for 3 weeks with a group through Zambia, Botswana and Namibia. My brave mother had her first camping experience ever. A serious shock in the beginning, but now she’s an addict! GREAT. Their stories and photo’s are amazing. I was the lucky one to end their holiday with. Took them on a little tour, showing the beauty and the contrasts (wealthy/poor,..) of this country. They liked Cape Town, but couldn’t stand the poverty and ignorance. Ofcourse i told them that it is easy to blaim the white man living here…but how much better are you all living your fancy life in your save environment? If we all would give up a bit of our wealth we could help a lot more people smile!
The force of a family. The three of us made our little contribution….An amazing guy, Ronald, from Zimbabwe, tries to paint his way out of poverty! But not just helping him self…he tries to inspire people with his optimism! We loved him. Just as much as we loved his painting! Together we’ve bought one of his paintings and decided to try and follow and help this amazing Ronald in what ever way we can. The change of the future lies in the actions of great individuals! Let’s do it!
Sorry for every reader that will not understand it, but this is an mail my mum send me just now. She describes the things in a very detailed and interesting way…worth reading..
Mum, you’re great!
“Onze terugvlucht is zonder problemen verlopen. Onze hoeveelheid handbagage was enorm, maar we zijn gelukkig geen moeilijke douane of luchtvaartmedewerkers tegengekomen. Thijmen heeft zelfs een groot schilderij van ca. 1.00 x 0,50 m mee kunnen zeulen. Ik vond de kampeertocht fantastisch en heb er enorm van genoten. Wij hebben met ons drietjes nog een geweldige tijd verder in Afrika gehad. De dag van jullie aankomst in Nederland heeft Fré-rieke ons meegenomen naar Paternoster, een klein geheel wit vissersdorpje aan de Atlantische oceaan. Dit dorp is er (deels) in geslaagd de verschillen tussen blank en zwart minder groot te doen lijken; het heeft er in ieder geval de schijn van dat een harmonische samenleving mogelijk is. Helaas was het die dag daar mistig en koud, zodat we na koffie en gebak in een strandtent (met deken voor de kou) naar Langebaan zijn gegaan. Dit dorp ligt iets zuidelijker aan een mooie lagune waar veel inwoners van Kaapstad een (tweede) optrek hebben. Hier was het weer stralend en we hebben een aantal luie uurtjes doorgebracht op een privéstrand. Vervolgens zijn we door het aangrenzende natuurpark (heel veel schildpadden) teruggereden naar Kaapstad met een tussenstop in Blouberg voor een diner aan het strand. Zowel Langebaan als Blouberg zijn surfspots voor Fré-rieke. Zaterdagochtend hebben we alternatief ontbeten in een oude biscuit factory in een oude wijk van Kaapstad. Dit is een behoorlijke trendy plek voor wederom bijna uitsluitend blanken, waar “huisvlijt” op allerlei gebied te koop werd aangeboden en etenswaren en drank ter plekke konden worden geconsumeerd aan grote houten tafels en banken (de capucino heb ik nog nooit lekkerder gedronken). ‘s-Middags zijn we naar Robbeneiland geweest, waar we enorm van onder de indruk waren. De getuigenissen van ex-bewoners kunnen je niet onberoerd laten. Voor de 2e wereldoorlog was hier een leprakolonie gevestigd met alle leed en verschrikkingen van dien. Na de oorlog is het als gevangenis in gebruik genomen, waar vanaf 1962 ook politieke gevangenen werden gehuisvest onder de meest barre omstandigheden. Na interventies uit het buitenland zijn de omstandigheden pas omstreeks 1984 een beetje verbeterd. Op dit moment doet het eiland uitsluitend als museum dienst; er wonen ca. 100 mensen (gezinnen met kinderen en er is een schooltje), die allemaal bij het museum zijn betrokken. De meeste medewerkers hebben op een of andere manier binding met het eiland (ex-gevangene, bewaker, etc.) en laten op deze manier hun stem horen. Wij werden bijvoorbeeld rondgeleid door een kleurling, die ca. 1982 als student is opgepakt en 5 jaar lang als politiek gevangene op Robbeneiland is vastgezet. Zijn hele leven is en wordt hierdoor nog sterk beïnvloed. De gevangenis was in sectoren verdeeld met een steeds verslechterend regime. In sector A was het voedsel al gering en waren de faciliteiten beperkt, maar de omstandigheden in sector B en verder werden steeds beroerder en onderlinge contacten waren bijna onmogelijk. Ik ben blij dat we de gelegenheid hadden deze excursie te doen. ‘s-Avonds hadden we een gezellige braai bij Edith en Henk, een hartsvriendin van Fré (al vanaf de middelbare school) die op dit moment ontwikkelingsantropologie doceert aan de (zwarte) universiteit van Kaapstad. Het niveau van de studenten is echter heel anders dan in Nederland en er is nauwelijks interactie. De verantwoordelijke professoren vertoeven voornamelijk in het buitenland; Edith heeft ook geen idee welke onderwerpen zij moet behandelen en welke toetsen/examens de studenten moeten maken. Voorbeelden zijn er niet; zij mag het helemaal zelf uitzoeken. Wel een uitdaging, maar ook erg lastig. Ze heeft namelijk al ondervonden dat haar eerste toets, waarbij het inzicht in de aangebode materie werd getoetst, erbarmelijk slecht is gemaakt. De tweede toets wil ze dan ook beperken tot het toetsen van feitenkennis. Ze vraagt zich inmiddels wel af op welk level de studenten worden afgeleverd. Dezelfde avond moesten we ook nog langs een verjaardagspartijtje; dit bleek in een chique wijk van Kaapstad in een grote villa met grote mooi verlichte “pool” te zijn. Wij, in onze gewone kloffie tussen trendy uitgedoste blanke feestgangers met veel drank, hadden het hier wel heel snel gezien en de “skinny dip” hebben we in ieder geval niet afgewacht.Zondag zijn we eerst langs de kust naar Hermanus gereden en hebben hier de walvissen kunnen bewonderen, maar niet zo’n mooie foto als jij kunnen maken Jorien! Van hieruit zijn we doorgegaan naar Aniston, een dorpje vlakbij Cape Algulhas, wat in werkelijkheid de zuidelijkste punt van Afrika is. Een verstild dorpje aan de Indische Oceaan met prachtige witte duinen, stranden en mooie rotsen, waar we heerlijk hebben gewandeld en in een gezellige B+B hebben overnacht. Maandag was het weer wat minder en de B+B-eigenaar vertelde ons dat het langs de hele kust niet zo best was en hij adviseerde ons om het binnenland in te trekken richting Oudshoorn en dan naar de Karoo te gaan. Dit hebben we gedaan en we hebben genoten van het prachtige landschap en de leuke dorpjes onderweg. Op aanraden zijn we naar een kaarsenfabriek in Bredasdorp geweest met als gevolg dat er in onze handbagage heel wat prachtige Kapula-kaarsen zijn gestopt (handgemaakt en -beschilderd). De fabriek hebben we helaas niet van binnen gezien, maar alleen de tentoonstellingsruimte en winkel. Meer dan 250 mensen (voornamelijk de zwarte bevolking) hebben hier een goed emplooi gevonden, wat je aan de uitstraling van het dorp al kon zien. In een reisgids lazen we dat Prince Albert (een Victoriaans dorp) de moeite van een bezichtiging waard zou zijn en we besloten hier de nacht door te brengen. Vanaf Oudshoorn moesten we over een pas, maar het was niet al te ver. Wat we niet wisten is, dat deze pasweg een van de meest opzienbarende ter wereld is. Namelijk de Swartbergpas, waar wij dus nietsvermoedend aan zijn begonnen, maar wat een ware horror bleek te zijn. Bovendien lag de top ook nog volledig in de mist en woei het ook nog eens hard. Petje af voor de stuurmanskunst van dochterlief en vooral voor haar ijzige kalmte; ze heeft ons behouden aan de andere kant van de berg weten te krijgen, maar mij krijgen ze voor geen goud meer over deze pas. Uiteindelijk was het wel de moeite waard; een schitterend oud Victoriaans dorp. We hebben gelogeerd in het prachtige Hotel Victoria, waar we die nacht de enige gasten waren. Dineren met alleen kaarslicht in een prachtige oude ruimte en ‘s-ochtends ontbijten op de veranda hebben alle doorstane angsten doen vergeten. De Karoo doet aan Namibië denken, heel wijds en helemaal niets. Vanuit Prince Albert zijn we naar de wijnstreken gereden; dinsdagavond waren we in MacGregor, een Victoriaans wijndorpje. Hier hebben we bij een oude farm (olijven, druiven en vruchten) in een afgelegen primitieve cottage gelogeerd. Ook een hele belevenis. De woensdag was ingepland voor bezoeken aan wijnfarms (en proeverijen) richting Franschhoek en Stellenbosch. In deze omgeving tref je de hugenoten aan die naar Zuid-Afrika zijn uitgeweken en hier de wijngaarden hebben gemaakt. Prachtige groene omgeving, waar je zelfs bos tegenkomt. Ook van deze trip (inclusief bescheiden hoeveelheid wijn) hebben we genoten. Stellenbosch is een leuke, gezellige (witte) studentenstad (er schijnt een tv-serie onlangs hier te zijn gestart). In een galerie hebben we een inspirerende enthousiaste jonge kunstenaar uit Zimbabwe ontmoet. Hij was bezig met een schilderij, dat ons alle drie heel erg aansprak. Het gaf zijn ervaringen weer uit een township bij Kaapstad, maar op een heel positieve kleurrijke manier, zodat je eerder kunt spreken van een parodie op het leven daar. Helaas was het schilderij nog niet af. Gelukkig heeft Fré een kaartje van de zaak meegenomen, want terug in Kaapstad hebben we besloten om te proberen het schilderij toch gezamenlijk te kopen. De andere ochtend hebben we hem gebeld en heeft hij ons beloofd het werk af te maken, zodat wij het de volgende dag (de middag voor ons vertrek) zouden kunnen ophalen. Nadat wij vrijdagochtend telefonisch “groen licht” van Ronald hadden gekregen, zijn we teruggereden naar Stellenbosch (ruim 1 uur van Kaapstad) en hebben zijn schilderij heel blij en dankbaar in ontvangst genomen. Fré heeft alles op video gezet en Ronald geïnterviewd; binnenkort komt hiervan vast een filmpje op haar site of op de site van haar stichting te staan. Deze boeiende jonge zwarte artiest verdient het echt dat zijn werk onder de aandacht van anderen wordt gebracht, maar meer nog dat hij een kans krijgt op een beter leven; wat mij betreft een supertoekomst!Terug naar de donderdag: Fré-rieke had afspraken gemaakt met Edmund Thwaites, Directeur van het Jikeleza dance project, een townshipproject. Edmund is een beroemd danser die na zijn carriere in de VS terug is gegaan naar zijn roots om te proberen de nood in de townships te ledigen. Een geweldig enthousiaste man, die met veel energie en volhardenheid probeert de kinderen weerbaarder te maken en hun leed (tijdelijk) te laten vergeten. Hij heeft ons naar enkele townships rond Kaapstad meegenomen en ons diverse projecten laten zien, waarbij hij ook nog heeft geprobeerd een meisje op te sporen, die al een week niet op de dansles was verschenen en een vrouw ging bezoeken, die met enkele families in een communityhuis woont, waarvan zij de “beheerder” is. Hoe armoedig ook; het was een grote ruimte, maar het zag er zo goed geordned, schoon en netjes uit. Geprobeerd werd met primitieve middelen toch privacy te bieden. Zij bleek HIV te hebben en hij troostte haar en gaf haar geld voor haar medicijnen. De wereld in de townships is niet te beschijven; wat een leed en ellende. Veel meer en groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Dit alles in het welvarende Zuid-Afrika; heel oneerlijk en beschamend! De tranen biggelen je al snel over je wangen bij zoveel grauwheid en uitzichtloosheid van bestaan. Wat geen apartheid meer? De levende bewijzen heb ik zelf kunnen zien en staan op mijn netvliezen gegrifd. Wat moet er in dit land nog ontzettend veel gebeuren, maar ik zie dit niet zo positief in. De blanke Zuidafrikaner staat m.i. te ver van alle problemen af (of wil zijn eigen veilige wereldje niet verlaten) en de regering doet denk ik te weinig. Alle hulp (helaas bijna uitsluitend buitenlandse) is slechts een druppel op een gloeiende plaat. Zuid-Afrika een prachtig land voor wat betreft natuurschoon en weer, maar wat een arm en bekrompen land wat betreft “mensenrechten” en verdeling van middelen. Jikeleze is een dansproject voor kinderen uit de krottenwijken; er is ook een school aan verbonden (Bob/Hetty en Siem/Trijntje jullie goede gaven zijn hier dankbaar in ontvangst genomen). Wij hebben een dansles bijgewoond; mooi om te zien hoe serieus deze kinderen een goede prestatie willen neerzetten en hoe trots en blij ze zijn met elke loftuiging van hun docent. Je kon zien dat ze er helemaal in opgaan. Er worden ook regelmatig voorstellingen gegeven. Een geweldig initiatief, dat helaas nog veel te weinig kinderen bereikt. Een ander bezocht project was de Mandela Park Mosaics Trust. Een groep enthousiaste zwarte (voornamelijk vrouwen) krottenwijkbewoners maakt hier op bestelling prachtige mozaikvoorwerpen voor een beter bestaan. De werkzaamheden deden ze in een betrekkelijk kleine, slecht geventileerde ruimte met zeer primitieve middelen. Maar ook hier werd tijdens het werk gelachen. Ik heb er een heel mooie vaas gekocht. Verder zijn we naar een opvang van jongeren geweest, een “kerkgebouw” midden in de township, waar geprobeerd werd kinderen “van straat” te houden door zang, enz.. Dit werd door enkele jongeren uit dezelfde township gedaan. Alle beetjes helpen zullen we maar denken.Diep, diep onder de indruk hebben we de townships achter ons gelaten!’s-Avonds hebben we een dineetje bij Fré thuis georganiseerd voor enkele goede vrienden. Toen was het nog één nachtje slapen en ook terug naar Nederland (zo’n extra weekje is ook zo voorbij). Met moeite hebben we vrijdagochtend alles in onze tassen gekregen, vrijdagmiddag ons schilderij opgehaald en vervolgens op weg gegaan naar het vliegveld. Fijn om terug te gaan naar Carel en Nederland, maar lastig om afscheid te nemen van Freetje.
We kijken terug op een zeer indrukwekkende Afrikaanse tijd.
Veel liefs, Carine
PS: wie geïnteresseerd is in bovengenoemde projecten, kan een kijkje nemen op de volgende sites:”
Who is that handsome guy in her videos? Where did she pick him up? Cape Town? New York? Nope…. Online. Jep, no joke. Nooooo,…no dating site. I didn’t even want a relationship…can you imagine what kind of impact this mysterious man has on me!