16 maart 2002 – 8 juni 2002; 23 voorstellingen

Een jong echtpaar (Kiki en Frank) vindt een woonruimte. Een zolderverdieping midden in Amsterdam, eens het atelier van een schilder. Het atelier staat vol schilderijen en vooral oud speelgoed. De hoofdbewoonster (Rosalie) is een voormalige revue-ster. Door fysieke problemen is ze gedwongen de revue vaarwel te zeggen. Soms droomt ze nog van en over haar hoogtepunten uit de revue. Maar vaker is de fles haar beste vriend. Zoals eens Jacob Franssen (de schilder) dat was. Dan maken we ook nog kennis met Janus Bronk, een bananen sjouwende buurman met ‘vreemde trekjes’ en met Jacky, een bloedmooie galeriehoudster. Het oude speelgoed, één van de schilderijen en Jacky zorgen voor de nodige consternatie. En tot slot nog dit: de voorstelling is na afloop nog lang niet afgelopen !!
In dit stuk geen diepzinnige levensvragen (hoewel…). Geen historische verwijzingen (hoewel…). Wel een voorstelling vol vrolijke momenten, vol muzikale uitstapjes, vol… Nou ja, dat moet u zelf maar komen bekijken.
Schrijver Chiem van Houweninge is vooral bekend van tv series zoals Zeg ‘ns Aa. En dus een garantie voor degelijk vakwerk. De regisseur is Mees van den Bosch….. En dus een garantie voor degelijk vakwerk. De actrices en acteurs vormen een prachtige mix van ‘ervaring en kwaliteit’ en ‘helemaal-geen-ervaring, kwaliteit en vooral enthousiasme’. En dus een garantie voor degelijk vakwerk.

Delftsche Courant, 18 maart 2002
Charmante voorstelling van ‘Oud Speelgoed’
DOOR ANGELA VAN KLEEF

Frank en Kiki hebben als jonggetrouwd paar een half jaar ingewoond bij Franks moeder. Het is eind jaren zeventig en ze zijn al blij als ze zelfstandig kunnen gaan wonen op de zolder van hospita Rosalie, een voormalige revue-artieste. Tot voor drie jaar was de ruimte het atelier van Rosalies geliefde, de schilder Jacob Fransen. Die is naar Parijs getrokken, heeft niets meer van zich laten horen en heeft een overvloed aan pud speelgoed en andere curiosa achtergelaten. Hoewel Kiki bijzondere gecharmeerd is van al die wonderlijke oude dingen laat ze zich overhalen door Frank om samen met hem de zolder leeg te ruimen en bijna alle spullen over te doen aan een opkoper. Dan arriveert een galeriehoudster, die weet dat zich onder de eigendommen van Fransen een kostbaar kunstwerk bevond. Dit veroorzaakt totaal verschillende reacties bij het paar met alle gevolgen van dien. Zelfs vóór de aanvang van de voorstelling was al iets merkbaar van het door Marijke Weijenborg met zorg en smaak ontworpen decor, omdat de intrigerende oude spulletjes tot voor het gordijn stonden. Toen dat eenmaal openging veroorzaakte de aanblik van zoveel bijeengebrachte curiosa een bijzonder aantrekkelijk effect.
Sfeer Regisseur Mees van den Bosch heeft zich kunnen uitleven in dit stuk dat duidelijk een kolfje naar zijn hand bleek. De achtergrondmuziek paste uitstekend in de sfeer, de tekstbehandeling was zorgvuldig en de mise-en-scène vlot en in feite vaak onopvallend, wat de natuurlijkheid bevorderde. Zodra Rosalie nieuwe huurders binnenliet of het was duidelijk dat Eugenie Gaiser bijzonder goed op haar plaats was in de rol van deze vaak in het glorieuze verleden levende, nu slonzige vrouw. Haar kleding was een in zijn smakeloosheid prachtig mengsel van niet bij elkaar passende kleuren en patronen. Fré-rieke van Bree had als Kiki een plezierige, enthousiaste uitstraling en vooral in de groeiende saamhorigheid met Rosalie bezat zij een charmante warmte. De rol van Frank nam Sebastiaan van Beek nog geen vier weken geleden in een noodsituatie op zich. Hoewel eigenlijk iets te jong voor de figuur, bleek hij zich prima te weren met een goed gevoel voor de ietwat stekelige en lastige kanten aan Franks karakter. Dat Frans Janssen als de andere onderhuurder, Janus Bronk, op het toneel debuteerde was niet te zien. Prima acteerwerk leverde Annet Thoms als galeriehoudster Jacqueline van Tuyl. Bovendien bleek zij in een heel kort intermezzo verrassend goed te kunnen zingen.

Delftse Post, 5 april 2002
De Flits bereikt hoog niveau in toneelstuk Oud Speelgoed
DOOR MARISKA VAN VONDELEN

De Flits speelt het toneelstuk Oud Speelgoed in het Microtheater. Het stuk van Chiem van Houwenlingen is geregisseerd door Mees van den Bosch. Het is hem gelukt de de spelers tot zo’n hoog niveau te brengen dat het Microtheater bijna bezwijkt onder zulk talent. Kiki en haar man Frank, die nog studeert, betrekken de zolderverdieping bij Rosalie. Eindelijk wonen ze zelfstandig, maar met rust gelaten wordne ze niet. Ze raken diep betrokken bij de emoties van hun hospita, die in het stuk afrekent met haar oude liefde, die op de zolder heeft gewoond. Rosalie is een oud-revuedanseres. Haar geliefde is drie jaar geleden vertrokken naar Parijs en sindsdien heeft ze nooit meer wat van hem gehoord. Wat hij haar naliet, was zijn zolder met oud speelgoed en enkele schilderijen. Rosalie wil afrekenen met haar verleden en met hulp van de drankfles en het verhuren van de zolder duikt zij diep in haar emoties. Eugénie Gaiser, die de rol van Rosalie vertolkt, schitert terwijl zij haar act van vroeger opvoert. Met trombone-spel en een reeks van grappen lijkt de rol op haar lijf geschreven. Met krachtige stem bespeelt zij het publiek en haar dronkemansgelal is triest en komisch tegelijk. Als het jonggetrouwde stel Kiki en Frank de zolderverdieping betrekken, worden zij geconfronteerd met hun eigen vrijheid. Dat geeft wrijvingen en door de veelvuldige bezoeken, die de hospita aan het jonge stel brengt, laaien de ruzies alleen maar op. De jonge acteurs Richard van Schaijk (Frank) en Fré-rieke van Bree (Kiki) slaan zich met verve door deze kiftpartijen heen. Ze blijven tijdens de ruzies goed in hun rol. Nog geen vijf centimeter zit tussen de twee gezichten, waar de woede en wanhoop van afspringen. Was hun spel voor de pauze nog wat ‘gespeeld’, na de pauze laten ze zich helemaal gaan. Het lijkt onmogelijk dat deze twee jonge acteurs zich beroepen op ervaring en dat maakt het spel nog indringender. Het decor is weinig verrassend, de titel van het stuk zegt genoeg: een heleboel oud speelgoed. Toch is door een subtiel detail het decor niet ondergeschikt aan het spel. Het lampje boven de deur licht op zodra iemand zich naar de zolderverdieping begeeft Dat voert de spanning op. Ook het licht tijdens de ‘optredens’ van Rosalie is verrassend theatraal in rood en geel. En het geluid van achter de coulissen, wanneer Rosalie naar de buurman roept, lijkt vanuit een echt trappenhuis te komen. De Franse chansons die van een verdieping lager komen klinken hard en irritant, zodat het een verademing is als Frank keihard op de vloer stampt en de buurman het volume wat tempert. Natuurlijk krijgt het stuk nog een verrassende wending, zoals van de schrijver Chiem van Houwelingen mag worden verwacht. En doordat de spelers zich geen moment laten afleiden, blijft het stuk tot aan het eind toe boeiend doorspekt met de nodige lachsalvo’s. Vooral de ‘wegwezers’ van Frank en de stille blikken van Kiki, maar ook de grappen en grollen van Rosalie brengt het publiek in een goede stemming. Regisseur Mees van de Bosch is erin geslaagd de amateurs van de Flits te laten spelen op een niveau, dat het Microtheater bijna ontstijgt.