7 dec
Al heel wat ochtenden council. Ja ochtenden, want smiddags zijn ze natuurlijk gesloten, het is overheid en overheid is overheid net als in Nederland. (wanneer is dit eigenlijk ontstaan, dat de bestuurders van het land de naam hebben het rustig aan te doen) Council dus. Een vuurdoop dit project. Ik ken elke manager bij naam. Met een hoop doorzettingsvermogen krijg je een hoop mensen naar je hand en gaat het proces een stuk sneller dan een willekeurig ander. De problemen die ik tegen kwam; er ligt een aproved plan uit 2002, maar dat is verlopen. Met een building inspector naar de site, hem overtuigen dat mijn plan beter is en dat ie moet getuigen dat er in de afgelopen 4 jr gebouwd is aan het aproved plan zodat mijn plan als een rider-plan ingediend kan worden. Maar gek zijn ze ook niet, want dat het absoluut geen rider plan is maar een compleet nieuw ontwerp kan iedere idioot vertellen. Dus de manager er maar bijhalen. Haha council dus. Het begint al fantastisch. Met je 4 sets ingekleurde tekeningen ga je naar een desk. Daar moet je alles uitvouwen, gaat er een dikke niet doorheen en begint je reis. Een reis door het landschap van balies en verdiepingen, die begint bij department van land, via water, brandveiligheid, gezondheid, zoning, welstand, ga je verder naar constructie en mechanical….en dat alles op verschillende verdiepingen. Bij elke balie leg je je tekeningen uit en verdedig je je plan. Elke balie wacht je 10 min tot een uur. Council dus…boel fun.
Goed uiteindelijk welstand weten wijs te maken dat mn gebouw niet ouder is dan 60jr (beetje leugentje op zn tijd…want een gebouw ouder dan 60jr gaat verder als monument en kost ongeveer een jaar voordat het proces verder kan…het archief van woodstock, waar de brouwerij zich bevindt, is in de jaren 70 door een brand vernield). Uiteindelijk iedereen zover gekregen dat mn ontwerp als rider-plan door kan gaan. In mijn voordeel alle verschillen tussen bestaande plan en mijn ontwerp teniet weten te lullen (het is een bureaucratisch rotspelletje met al die leugentjes en ompraterij…het is raar hoe alles werkt, maar ik heb hem door hoor, mij maken ze niet gek, ik doe het andersom. Niet opgeven, niet moe worden, lullen en lullen als brugman, grote verhalen, haha tm noodzaak industrieel erfgoed wat teniet gedaan zou worden als ze door zouden gan met het oude plan, opwaardering buurt, blabla…Uiteindelijk was mn laatste struggle de hoogteristrictie van 25m(voor de zoning van appartementen) waar ik ver overheen ga, maar het goedgekeurde plan ook. Mijn geluk is dat het vorige plan in hoogte er doorheen geslipt is. Een praatje met een andere manager heeft me nu zover gebracht dat ik een departure moet indienen, maar dat ze die niet zullen advertisen (wat een boel tijd en gedoe scheelt, het betekent namelijk dat je een nieuw ontwerp indient, dat het in nationale krant moet gepubliceerd worden en er een minimale tijd staat voor het geven van reacties. Dat alles ga ik nu godzijdank dus ontlopen. Morgenmiddag als het goed is mn plannen weer ophalen bij council, een lijst krijgen van puur de omliggende industrieen en een handtekening van hun vragen wat betreft no-comment voor die hoogte. Ik voorzie daar eerlijk gezegd geen probleem in. Dus…spannend.
Haha volgen jullie het?
Tijdens het invullen van alle papieren nog een heel relaas van Geoff. Bizar hoe het werkt, architectuur in dit land; UCT (university of cape town) gewilde master architectuur. Helaas ontzettend moeilijk om binnen te komen, tenminste als blanke. De –positieve democratie- na het afschaffen van de apartheid stelt verplicht dat een x-aantal studenten zwart en een y-aantal studenten kleurling moet zijn. Als blanke moet je een enorm portfolio hebben om nog binnen te kunnen komen. Helaas blijkt in realiteit slechts een 10e van het aantal zwarten en kleurlingen dat aan de opleiding begint deze ook daadwerkelijk af te maken. Reden hiervoor is het gemis aan 3 dimensionaal en vaak ook al 2 dimensionaal inzicht.
Binnen bedrijven geldt echter ook dat een percentage binnen het bedrijf zwart en een ander percentage kleurling moet zijn. Veelal worden er echter geen capabele personen gevonden. Om projecten bv in council in te dienen heb je een bepaalde graad die je voorheen slechts verkreeg na behalen van je opleiding architectuur. Om echter het gat te dichten hebben ze bedacht dat ook ongeschoolden na ervaring geregistreerd kunnen worden. Om hier als volwaardig architect te fungeren moet je echter na je 5 jarige opleiding 2 jaar werkervaring opdoen om vervolgens een werkstuk af te leveren.
Binnen het bureau is er overigens een bom ontploft. Ik heb mijn mond open getrokken. Openheid en eerlijkheid boven alles! Ik heb ze laten weten dat ik de atmosfeer niet gezond vind, dat er duidelijk een team mist en dat ik het gevoel heb dat ze met zn 2-en om tafel moeten zitten om op 1 lijn te komen en de bureaufilosofie uit te spreken. De 2 partners (Geoff en Neil) heb ik echter allebei ook afzonderlijk gesproken. Als een soort psycholoog heb ik hun verhalen aangehoord. Het gaat diep. Neil (kleurling), nooit opleiding afgemaakt, maar na 12 jr ervaring bij dit bureau geregistreerd. Na overlijden vorig jaar van partner 3 (plots, op jongen leeftijd) kon geoff bureau niet alleen opbrengen en bleef hem eigenlijk geen andere keus dan die trouwe hardwerkende Neil als medepartner te vragen. Neil echter houdt van uitekenen, werken, werken, maar managen, nee, das niet echt zijn ding. Het is zelfs zo dat hij als persoon de verantwoordlijkheden van een partnerschap niet aan kan. Hij heeft ontzettende stemmingswisselingen en uiterst kinderachtige omgang nu en dan. Geoff zegt dat hij een typisch voorbeeld is van een persoon is met een flink litteken van de apartheid. Dat het een enorm moeilijk persoon is in de omgang en je hem af en toe moet negeren. Neil zegt op zijn beurt over geoff dat het iemand met slinkse maniertjes is, een stijfkop, niet mee om te gaan. Lekker he die 2 partners. Ik trok mijn mond open en ineens begon iedereen te praten en zijn ontrevree uit te spreken. Ik zeg niet dat de bom tot structurele veranderingen heeft geleidt zover, maar in ieder geval een enorm bewustzijn van een serieuze situatie, waar nu nog wat aan gedaan kan worden. Als het langer was blijven kabbelen was het bureau hoogst waarschijnlijk uit elkaar gevallen. Goed…dat alles dus slechts een kleine impressie. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik alles op alles zet om mee te helpen dit bureau weer tot een gezond team te krijgen. Maar ik heb besloten dat het niet mijn problemen zijn en ik mijn energie liever ergens in stop waar ik zelf ook meer het nut van zie, niet in een bureau waar ik misschien na een tijdje toch weg zal gaan. Vanaf het begin dat ik er werk heb ik eigenlijk flinke twijfels gehad of ik er wel door wil gaan. Het ontbrekende team, communicatiegemis, continue stress, geen overleg mogelijkheden. Wat ik al eens eerder schreef…met wat meer feedback zou mijn project zoveel efficienter zijn geweest. Ik heb letterlijk dagen ongelukkig op de wc gezeten met de gedachte om op dat zelfde moment de deur uit te stappen en er mee op te houden. Natuurlijk ben ik reuze blij dat ik dat niet gedaan heb. Opgeven zit niet echt in mn bloed en ik ben ook uiteindelijk best tevreden met het eindresultaat. Ik heb echter besloten om mijn proefcontract niet te verlengen en na het afronden van de brewery en zijn nieuwe parkeergarage (die ik nu nog council-proof aan het maken ben tijdens de middagen) zal ik het bureau verlaten.
Ik mag Geoff als persoon erg graag. En ook zijn dochter, Bridget is een goede vriendin van me geworden. Geoff vindt het echt heel heel erg dat ik weg ga. Hij respecteert me onwijs, als persoon en als medewerker. Hij heeft me een boel credits gegeven voor wat ik in mn eentje allemaal voor elkaar heb gekregen, voor mijn manier van werken en voor het resultaat. Hij had tranen in zijn ogen. Jeetje. Op zo een moment besluit je bijna om dan maar voor zo een man alsnog daar te blijven. Maar ik weet dat dat op dit moment niet mijn weg is. Ik heb een boel geleerd. Heb de zuid-afrikaanse manier van bouwen leren kennen, de bedrijfswereld, de rompslomp, omgang tussen verschillende partijen, de legale en de illegale routes. Ik heb maanden als ontwerper aan mn eigen project gezeten, waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik ben specialist in de woningbouw-in-bestaand-gebouw-met-enorm-bijzondere-constructie-puzzel.
Maar sla dus nu een andere weg in. Contact met Luke heb ik nog altijd. Contact met andere architectenbureaus ook. Of ik daar aan de slag zal gaan laat ik nog in het midden. Het is zomervakantie hier. De bouw ligt stil. Het is windseizoen hier, de surf gaat los. Het is ook tijd voor een reisje. Dat we oud/nieuw al peddelend op de Orange River in Namibie doorbrengen had ik misschien al verteld. Het plan is nu om echter al een week eerder die kant op te gaan en een trip door namibie te maken. Met nieuwe auto, want die heb ik dus gekocht (stationwagen, audi A4).
Verder zijn er een boel andere plannen op werkgebied, die nog een hoop uitwerking nodig hebben…maar daarover later meer!
Ohja..werkvergunningtechnisch; mn diploma ligt nog steeds ter goedkeuring bij die instantie (waarom duren dingen in dit land zo lang he). Tot febr kan ik hier echter blijven (hes en ik hebben ons toeristenvisum verlengd). Eind jan kom ik echter voor 2 weken naar nederland en daarna kan ik gewoon als toerist weer 6mnd in zuid-afrika verblijven.. Dus of ik voor die tijd nog met een ander bureau eventueel een werkvergunning regel is nog onduidelijk.
Ok dat was een flinke update…maak je allemaal niet druk om mij. Geld verdiend, geld gespaard. Loop niet in zeven sloten tegelijk. Eten zal er altijd zijn. Een diploma, werkervaring. Een basis. Iets om altijd op terug te vallen.
Elke weg is vol uitdagingen. Ga ze aan! Ontdek. Blijf verbazen. Verrassen. Proberen. Niet bang zijn. Bewandel de weg van je hart ook al voelt die soms tegenstrijdig met wat vele mensen zeggen. Ik ga jullie binnenkort hopelijk een boel meer vertellen…