0

HET GEHEUGEN VAN WATER

Posted December 11th, 2005 in Personal Fre, Theater by Frérieke
van Shelagh Stephenson
8 maart 2003 – 24 mei 2003; 22 voorstellingen

Op de dag voor de begrafenis van Vi komen haar dochters Mary, Theresa en Catherine bij elkaar in het ouderlijk huis, samen met Theresa’s (tweede) man Frank en Mary’s minnaar Mike. Theresa runt samen met Frank een handel in gezondheidsvoedsel. Omdat ze het dichtst in de buurt van Vi woont, is het grootste deel van de zorg op haar schouders gekomen. Dat frustreert haar mateloos, maar tegelijkertijd kan ze niet anders dan steeds de leiding nemen bij alles wat geregeld moet worden. Frank realiseert zich dat de handel in gezondheidsvoedsel niet is wat hij de rest van zijn leven wil doen – hij heeft het gevoel dat hij mensen belazert waar ze bijstaan. Mary is arts, evenals Mike, wiens vrouw ME heeft. Mary’s carrière is haar veel waard, maar ze wordt ouder en voelt de biologische klok tikken. Ze denkt dat ze zwanger is, maar Mike vertelt haar dat hij zich een aantal jaren geleden heeft laten steriliseren. Catherine de jongste, winkelt, rookt joints, drinkt whisky en kan niet tegen alleen zijn. Haar vriend verbreekt, de dag voor Vi’s begrafenis, hun relatie.
Het is onvermijdelijk dat deze vijf mensen, emotioneel uit hun evenwicht en noodgedwongen in hetzelfde huis bij elkaar, geconfronteerd worden met de demonen uit hun verleden. De relaties tussen de moeder en haar dochters en tussen de dochters onderling worden vooral bepaald door twee elementen: schuld en herinnering. Ze hebben allemaal de neiging een ander de schuld te geven, of verantwoordelijk te houden voor hun eigen ongeluk. Het laatste wat Vi nog doet is Mary het belang van vergeving laten zien, de vrijheid die vergeving schenkt, niet alleen aan degene die vergiffenis krijgt, maar ook aan degene die vergeeft.
Is dit nu een leuk stuk? Ja, want de Engelse schrijfster Shelagh Stephenson heeft een vinnige, snelle dialoog in de vingers, waarin de geestigheden over elkaar heen buitelen. Bovendien is de toon in ‘Het geheugen van water’ erg licht; en als de twee keurige dames de joint van hun wilde zus aanpakken, slaan ze wel erg uitbundig aan het dollen. Als actrice sleet Shelagh Stephenson tien ‘ongelukkige en nutteloze jaren’ voordat ze zichzelf beloofde alleen nog maar te doen wat ze altijd had gewild: schrijven. Ze hield voet bij stuk, al werd ze ‘armer dan een kerkrat’. En wéér bleef jarenlang het succes uit. Tot ze plotseling doorbrak met ‘Het geheugen van water’. Maar als de BBC in haar eerste jaren als schrijfster-in-de-dop niet zo nu en dan een hoorspel van haar had uitgezonden, had ze het nooit gered. Kees Keemink, regisseur
Cast
Spelers Mieke Smits, Edith Haakman, Marion Klumper, Fré-rieke van Bree, Paul van der Drift, Cees Krijgsman.
Techniek Rop Kalfsvel, Marijke Weijenborg, Frans Janssen, John Kroeze.
Regisseur Kees Keemink. Productieteam Marijke Weijenborg, Frans Janssen, Piet Nieuwets, Joost van den Broek.





Recensies

Delftsche Courant, 10 maart 2003
De Flits met boeiend, soms tumultueuze voorstelling
DOOR ANGELA VAN KLEEF
Drie vrouwen komen bijeen in het huis van hun moeder. Het is de dag vóór haar begrafenis. Behalve de zusters Mary, Theresa en Catherine, zijn er ook de man van Theresa, Frank, en de getrouwde minnaar van Mary, Mike. De handeling vindt plaats in de slaapkamer van de moeder, Vi. In samenspraak met regisseur Kees Keemink heeft Marijke Weijenborg een heel mooi decor ontworpen. In een fantasieslaapkamer staat een groot rond bed, waarachter een kwart cirkel van panelen en acht bogen; één daarvan is een venster, sommige andere hebben de functie van een deur. Het effect is bijzonder harmonieus. Al direct hij het begin wordt de toeschouwer geconfronteerd met de fysieke aanwezigheid van Vi, zoals ze verschijnt in het gedachtenleven van Mary. In die rol is Mieke Smits gekleed in een wel zeer bijzondere, door Paul van der Drift ontworpen japon, waarvan een identiek exemplaar in een andere maat terugkomt in de handeling. Onder de zeer zorgvuldige regie van Kees Keemink, zowel in tekst als mise-en-scène, is een degelijke, vlot lopende, soms tumultueuze voorstelling tot stand gekomen. Smits heel goed gecast als een haast onwezenlijke, etherische figuur, die inmiddels zeer wezenlijke dingen te zeggen heeft en dat met overtuigingskracht doet. Edith Haakrnan blijkt uitstekend op haar plaats in de wisselende stemmingen van de oudste zus, Mary, die onder haar vermogen tot enorm plezier en veel vrolijkheid een intens verdrietige last en een dosis bitterheid meetorst. Haakman weet de uiteenlopende facetten van de figuur meeslepend en ontroerend tot uitdrukking te brengen. De altijd redderende, organiserende, alle verplichtingen nakomende Theresa komt bij Marion Klumper tot overtuigend leven. Wanneer de figuur door drank een deel van haar zelfbeheersing verliest geeft ze een prachtige scène weg, zowel tegenover Mary als tegenover haar onverschillige, afwerende echtgenoot. In de rol van deze Frank levert Paul van der Drift met verrassende precisie het vereiste kille portret van een man die niet in staat is zichzelf of wie dan ook gelukkig te maken. Een regelrechte wervelwind is Fré-rieke van Bree als de jongste zus, Catherine: hypernerveus, overactief, wiet rokend, altijd op het randje van het toelaatbare, en toch een aardige meld. Een enige regievondst, die ze prima uitvoert is haar scène, waarin ze ogenschijnlijk tegen niemand in het bijzonder, maar in feite op bijna cabareteske wijze tegen het publiek praat over wat haar bezig houdt. Cees Krijgsman levert in alle details sterk spel als Mary’s geliefde, Mike, aarzelend, aardig, maar toch uiteindelijk een tamelijk laffe egoïst. De Flits heeft samen met Kees Keemink een boeiend ‘Geheugen van Water’ op de planken gebracht.





Delftse Post, 21 maart 2003
De Flits zet boeiend en herkenbaar theater neer
Herinneringen opgehaald in Het geheugen van water
DOOR HÉLèNE OUWERKERK
Drie dochters en hun echtgenoten komen daags voor de begrafenis van hun moeder samen in haar huis.Dit gegeven staat centraal in het stuk Het geheugen van water, dat toneelvereniging De Flits de komende maanden opvoert in het Microtheater. Een stuk, waarmee De Flits er wederom in slaagt om boeiend maar vooral herkenbaar theater neer te zetten en waarin de acteurs en actrices weer schitteren.
Het geheugen van water is een stuk van de Engelse toneelschrijfster Shelagh Stephenson. De drie zussen Mary, Theresa en Catherine komen samen de dag voor moeder Vi zal worden begraven. De zussen halen herinneringen op uit het verleden dat ieder van hen soms heel anders interpreteert. Er komen nogal wat opgekropte gevoelens naar boven. Zo vindt de jongste zus Catherine dat ze een vreselijke jeugd heeft gehad. Ook blijken feiten uit het verleden door ieder van de drie zussen compleet anders te worden beleefd. Dit leidt soms tot heftige discussies. Ook de huidige levens van de zussen blijken nogal uiteen te lopen. Zo runt Theresa samen met haar man Frank een winkel in gezondheidsvoedsel. Zus Mary daarentegen is juist arts, evenals haar minnaar Mike. Catherine is een losbol, ze winkelt, rookt joints, drinkt whisky en kan niet tegen het alleen zijn. Ook de relaties, die de zussen hebben met hun mannen, zijn onderwerp van gesprek. Mary heeft namelijk een relatie met een getrouwde man en Catherine’s vriendje maakt de verkering uit op de dag voor de begrafenis. Ook maken we in het stuk kennis met moeder Vi zelf, die op bepaalde momenten levendig in Mary’s gedachten verschijnt.
Geloofwaardig De Flits brengt met Het geheugen van water een goed stuk. Met name de personages van de drie zussen gespeeld door Edith Haakman (Mary), Marion Klumper (Theresa) en Fré-rieke van Breed (Catherine) worden goed door Haakman, Klumper en Breed neergezet. Stuk voor stuk weten de drie dames hun personages goed, duidelijk en geloofwaardig ten tonele te voeren. Uitschieter hierbij is zonder meer Edith Haakman, die de enerzijds sterke maar anderzijds ook tobberige Mary perfect gestalte geeft. Ook Marion Klumper weet de nerveuze en precieze Theresa mooi neer te zetten. De rol van Mike, die door Cees Krijgsman wordt gespeeld, is er een van niveau. Mike lijkt zo aardig en meelevend, maar denkt toch eigenlijk alleen aan zichzelf. Mieke Smits speelt Vi op een goede manier, helaas heeft haar stem soms te weinig bereik waardoor ze niet altijd even goed te verstaan is. Datzelfde geldt voor Paul van der Drift in zijn rol van Frank. Ook hij spreekt niet altijd even duidelijk de zaal in. De chaotische Catherine tenslotte wordt gespeeld door Fré-rieke Breed. Breed is een groot komisch talent. Zij slaagt er als geen ander in de lachers op haar hand te krijgen. In deze voorstelling zet De Flits het stuk goed neer. Vooral voor de pauze is er sprake van een goed en boeiend stuk, waarbij de spanning behoorlijk wordt opgevoerd. Hoewel het stuk na de pauze wat minder spanning in zich draagt, blijven de acteurs scherp, enthousiast en verzwakken niet. Daarmee zorgen ze weer voor een prima productie.

Comments are closed.