Op de dag voor de begrafenis van Vi komen haar dochters Mary, Theresa en Catherine bij elkaar in het ouderlijk huis, samen met Theresa’s (tweede) man Frank en Mary’s minnaar Mike. Theresa runt samen met Frank een handel in gezondheidsvoedsel. Omdat ze het dichtst in de buurt van Vi woont, is het grootste deel van de zorg op haar schouders gekomen. Dat frustreert haar mateloos, maar tegelijkertijd kan ze niet anders dan steeds de leiding nemen bij alles wat geregeld moet worden. Frank realiseert zich dat de handel in gezondheidsvoedsel niet is wat hij de rest van zijn leven wil doen – hij heeft het gevoel dat hij mensen belazert waar ze bijstaan. Mary is arts, evenals Mike, wiens vrouw ME heeft. Mary’s carrière is haar veel waard, maar ze wordt ouder en voelt de biologische klok tikken. Ze denkt dat ze zwanger is, maar Mike vertelt haar dat hij zich een aantal jaren geleden heeft laten steriliseren. Catherine de jongste, winkelt, rookt joints, drinkt whisky en kan niet tegen alleen zijn. Haar vriend verbreekt, de dag voor Vi’s begrafenis, hun relatie.
Het is onvermijdelijk dat deze vijf mensen, emotioneel uit hun evenwicht en noodgedwongen in hetzelfde huis bij elkaar, geconfronteerd worden met de demonen uit hun verleden. De relaties tussen de moeder en haar dochters en tussen de dochters onderling worden vooral bepaald door twee elementen: schuld en herinnering. Ze hebben allemaal de neiging een ander de schuld te geven, of verantwoordelijk te houden voor hun eigen ongeluk. Het laatste wat Vi nog doet is Mary het belang van vergeving laten zien, de vrijheid die vergeving schenkt, niet alleen aan degene die vergiffenis krijgt, maar ook aan degene die vergeeft.
Is dit nu een leuk stuk? Ja, want de Engelse schrijfster Shelagh Stephenson heeft een vinnige, snelle dialoog in de vingers, waarin de geestigheden over elkaar heen buitelen. Bovendien is de toon in ‘Het geheugen van water’ erg licht; en als de twee keurige dames de joint van hun wilde zus aanpakken, slaan ze wel erg uitbundig aan het dollen. Als actrice sleet Shelagh Stephenson tien ‘ongelukkige en nutteloze jaren’ voordat ze zichzelf beloofde alleen nog maar te doen wat ze altijd had gewild: schrijven. Ze hield voet bij stuk, al werd ze ‘armer dan een kerkrat’. En wéér bleef jarenlang het succes uit. Tot ze plotseling doorbrak met ‘Het geheugen van water’. Maar als de BBC in haar eerste jaren als schrijfster-in-de-dop niet zo nu en dan een hoorspel van haar had uitgezonden, had ze het nooit gered. Kees Keemink, regisseur

Delftsche Courant, 10 maart 2003
De Flits met boeiend, soms tumultueuze voorstelling
DOOR ANGELA VAN KLEEF

Drie vrouwen komen bijeen in het huis van hun moeder. Het is de dag vóór haar begrafenis. Behalve de zusters Mary, Theresa en Catherine, zijn er ook de man van Theresa, Frank, en de getrouwde minnaar van Mary, Mike. De handeling vindt plaats in de slaapkamer van de moeder, Vi. In samenspraak met regisseur Kees Keemink heeft Marijke Weijenborg een heel mooi decor ontworpen. In een fantasieslaapkamer staat een groot rond bed, waarachter een kwart cirkel van panelen en acht bogen; één daarvan is een venster, sommige andere hebben de functie van een deur. Het effect is bijzonder harmonieus. Al direct hij het begin wordt de toeschouwer geconfronteerd met de fysieke aanwezigheid van Vi, zoals ze verschijnt in het gedachtenleven van Mary. In die rol is Mieke Smits gekleed in een wel zeer bijzondere, door Paul van der Drift ontworpen japon, waarvan een identiek exemplaar in een andere maat terugkomt in de handeling. Onder de zeer zorgvuldige regie van Kees Keemink, zowel in tekst als mise-en-scène, is een degelijke, vlot lopende, soms tumultueuze voorstelling tot stand gekomen. Smits heel goed gecast als een haast onwezenlijke, etherische figuur, die inmiddels zeer wezenlijke dingen te zeggen heeft en dat met overtuigingskracht doet. Edith Haakrnan blijkt uitstekend op haar plaats in de wisselende stemmingen van de oudste zus, Mary, die onder haar vermogen tot enorm plezier en veel vrolijkheid een intens verdrietige last en een dosis bitterheid meetorst. Haakman weet de uiteenlopende facetten van de figuur meeslepend en ontroerend tot uitdrukking te brengen. De altijd redderende, organiserende, alle verplichtingen nakomende Theresa komt bij Marion Klumper tot overtuigend leven. Wanneer de figuur door drank een deel van haar zelfbeheersing verliest geeft ze een prachtige scène weg, zowel tegenover Mary als tegenover haar onverschillige, afwerende echtgenoot. In de rol van deze Frank levert Paul van der Drift met verrassende precisie het vereiste kille portret van een man die niet in staat is zichzelf of wie dan ook gelukkig te maken. Een regelrechte wervelwind is Fré-rieke van Bree als de jongste zus, Catherine: hypernerveus, overactief, wiet rokend, altijd op het randje van het toelaatbare, en toch een aardige meld. Een enige regievondst, die ze prima uitvoert is haar scène, waarin ze ogenschijnlijk tegen niemand in het bijzonder, maar in feite op bijna cabareteske wijze tegen het publiek praat over wat haar bezig houdt. Cees Krijgsman levert in alle details sterk spel als Mary’s geliefde, Mike, aarzelend, aardig, maar toch uiteindelijk een tamelijk laffe egoïst. De Flits heeft samen met Kees Keemink een boeiend ‘Geheugen van Water’ op de planken gebracht.

Delftse Post, 21 maart 2003
De Flits zet boeiend en herkenbaar theater neer
Herinneringen opgehaald in Het geheugen van water
DOOR HÉLèNE OUWERKERK

Drie dochters en hun echtgenoten komen daags voor de begrafenis van hun moeder samen in haar huis.Dit gegeven staat centraal in het stuk Het geheugen van water, dat toneelvereniging De Flits de komende maanden opvoert in het Microtheater. Een stuk, waarmee De Flits er wederom in slaagt om boeiend maar vooral herkenbaar theater neer te zetten en waarin de acteurs en actrices weer schitteren.
Het geheugen van water is een stuk van de Engelse toneelschrijfster Shelagh Stephenson. De drie zussen Mary, Theresa en Catherine komen samen de dag voor moeder Vi zal worden begraven. De zussen halen herinneringen op uit het verleden dat ieder van hen soms heel anders interpreteert. Er komen nogal wat opgekropte gevoelens naar boven. Zo vindt de jongste zus Catherine dat ze een vreselijke jeugd heeft gehad. Ook blijken feiten uit het verleden door ieder van de drie zussen compleet anders te worden beleefd. Dit leidt soms tot heftige discussies. Ook de huidige levens van de zussen blijken nogal uiteen te lopen. Zo runt Theresa samen met haar man Frank een winkel in gezondheidsvoedsel. Zus Mary daarentegen is juist arts, evenals haar minnaar Mike. Catherine is een losbol, ze winkelt, rookt joints, drinkt whisky en kan niet tegen het alleen zijn. Ook de relaties, die de zussen hebben met hun mannen, zijn onderwerp van gesprek. Mary heeft namelijk een relatie met een getrouwde man en Catherine’s vriendje maakt de verkering uit op de dag voor de begrafenis. Ook maken we in het stuk kennis met moeder Vi zelf, die op bepaalde momenten levendig in Mary’s gedachten verschijnt.
Geloofwaardig De Flits brengt met Het geheugen van water een goed stuk. Met name de personages van de drie zussen gespeeld door Edith Haakman (Mary), Marion Klumper (Theresa) en Fré-rieke van Breed (Catherine) worden goed door Haakman, Klumper en Breed neergezet. Stuk voor stuk weten de drie dames hun personages goed, duidelijk en geloofwaardig ten tonele te voeren. Uitschieter hierbij is zonder meer Edith Haakman, die de enerzijds sterke maar anderzijds ook tobberige Mary perfect gestalte geeft. Ook Marion Klumper weet de nerveuze en precieze Theresa mooi neer te zetten. De rol van Mike, die door Cees Krijgsman wordt gespeeld, is er een van niveau. Mike lijkt zo aardig en meelevend, maar denkt toch eigenlijk alleen aan zichzelf. Mieke Smits speelt Vi op een goede manier, helaas heeft haar stem soms te weinig bereik waardoor ze niet altijd even goed te verstaan is. Datzelfde geldt voor Paul van der Drift in zijn rol van Frank. Ook hij spreekt niet altijd even duidelijk de zaal in. De chaotische Catherine tenslotte wordt gespeeld door Fré-rieke Breed. Breed is een groot komisch talent. Zij slaagt er als geen ander in de lachers op haar hand te krijgen. In deze voorstelling zet De Flits het stuk goed neer. Vooral voor de pauze is er sprake van een goed en boeiend stuk, waarbij de spanning behoorlijk wordt opgevoerd. Hoewel het stuk na de pauze wat minder spanning in zich draagt, blijven de acteurs scherp, enthousiast en verzwakken niet. Daarmee zorgen ze weer voor een prima productie.

Delft 2002

…women of pleasures in the Golden Age!!

16 maart 2002 – 8 juni 2002; 23 voorstellingen

Een jong echtpaar (Kiki en Frank) vindt een woonruimte. Een zolderverdieping midden in Amsterdam, eens het atelier van een schilder. Het atelier staat vol schilderijen en vooral oud speelgoed. De hoofdbewoonster (Rosalie) is een voormalige revue-ster. Door fysieke problemen is ze gedwongen de revue vaarwel te zeggen. Soms droomt ze nog van en over haar hoogtepunten uit de revue. Maar vaker is de fles haar beste vriend. Zoals eens Jacob Franssen (de schilder) dat was. Dan maken we ook nog kennis met Janus Bronk, een bananen sjouwende buurman met ‘vreemde trekjes’ en met Jacky, een bloedmooie galeriehoudster. Het oude speelgoed, één van de schilderijen en Jacky zorgen voor de nodige consternatie. En tot slot nog dit: de voorstelling is na afloop nog lang niet afgelopen !!
In dit stuk geen diepzinnige levensvragen (hoewel…). Geen historische verwijzingen (hoewel…). Wel een voorstelling vol vrolijke momenten, vol muzikale uitstapjes, vol… Nou ja, dat moet u zelf maar komen bekijken.
Schrijver Chiem van Houweninge is vooral bekend van tv series zoals Zeg ‘ns Aa. En dus een garantie voor degelijk vakwerk. De regisseur is Mees van den Bosch….. En dus een garantie voor degelijk vakwerk. De actrices en acteurs vormen een prachtige mix van ‘ervaring en kwaliteit’ en ‘helemaal-geen-ervaring, kwaliteit en vooral enthousiasme’. En dus een garantie voor degelijk vakwerk.

Delftsche Courant, 18 maart 2002
Charmante voorstelling van ‘Oud Speelgoed’
DOOR ANGELA VAN KLEEF

Frank en Kiki hebben als jonggetrouwd paar een half jaar ingewoond bij Franks moeder. Het is eind jaren zeventig en ze zijn al blij als ze zelfstandig kunnen gaan wonen op de zolder van hospita Rosalie, een voormalige revue-artieste. Tot voor drie jaar was de ruimte het atelier van Rosalies geliefde, de schilder Jacob Fransen. Die is naar Parijs getrokken, heeft niets meer van zich laten horen en heeft een overvloed aan pud speelgoed en andere curiosa achtergelaten. Hoewel Kiki bijzondere gecharmeerd is van al die wonderlijke oude dingen laat ze zich overhalen door Frank om samen met hem de zolder leeg te ruimen en bijna alle spullen over te doen aan een opkoper. Dan arriveert een galeriehoudster, die weet dat zich onder de eigendommen van Fransen een kostbaar kunstwerk bevond. Dit veroorzaakt totaal verschillende reacties bij het paar met alle gevolgen van dien. Zelfs vóór de aanvang van de voorstelling was al iets merkbaar van het door Marijke Weijenborg met zorg en smaak ontworpen decor, omdat de intrigerende oude spulletjes tot voor het gordijn stonden. Toen dat eenmaal openging veroorzaakte de aanblik van zoveel bijeengebrachte curiosa een bijzonder aantrekkelijk effect.
Sfeer Regisseur Mees van den Bosch heeft zich kunnen uitleven in dit stuk dat duidelijk een kolfje naar zijn hand bleek. De achtergrondmuziek paste uitstekend in de sfeer, de tekstbehandeling was zorgvuldig en de mise-en-scène vlot en in feite vaak onopvallend, wat de natuurlijkheid bevorderde. Zodra Rosalie nieuwe huurders binnenliet of het was duidelijk dat Eugenie Gaiser bijzonder goed op haar plaats was in de rol van deze vaak in het glorieuze verleden levende, nu slonzige vrouw. Haar kleding was een in zijn smakeloosheid prachtig mengsel van niet bij elkaar passende kleuren en patronen. Fré-rieke van Bree had als Kiki een plezierige, enthousiaste uitstraling en vooral in de groeiende saamhorigheid met Rosalie bezat zij een charmante warmte. De rol van Frank nam Sebastiaan van Beek nog geen vier weken geleden in een noodsituatie op zich. Hoewel eigenlijk iets te jong voor de figuur, bleek hij zich prima te weren met een goed gevoel voor de ietwat stekelige en lastige kanten aan Franks karakter. Dat Frans Janssen als de andere onderhuurder, Janus Bronk, op het toneel debuteerde was niet te zien. Prima acteerwerk leverde Annet Thoms als galeriehoudster Jacqueline van Tuyl. Bovendien bleek zij in een heel kort intermezzo verrassend goed te kunnen zingen.

Delftse Post, 5 april 2002
De Flits bereikt hoog niveau in toneelstuk Oud Speelgoed
DOOR MARISKA VAN VONDELEN

De Flits speelt het toneelstuk Oud Speelgoed in het Microtheater. Het stuk van Chiem van Houwenlingen is geregisseerd door Mees van den Bosch. Het is hem gelukt de de spelers tot zo’n hoog niveau te brengen dat het Microtheater bijna bezwijkt onder zulk talent. Kiki en haar man Frank, die nog studeert, betrekken de zolderverdieping bij Rosalie. Eindelijk wonen ze zelfstandig, maar met rust gelaten wordne ze niet. Ze raken diep betrokken bij de emoties van hun hospita, die in het stuk afrekent met haar oude liefde, die op de zolder heeft gewoond. Rosalie is een oud-revuedanseres. Haar geliefde is drie jaar geleden vertrokken naar Parijs en sindsdien heeft ze nooit meer wat van hem gehoord. Wat hij haar naliet, was zijn zolder met oud speelgoed en enkele schilderijen. Rosalie wil afrekenen met haar verleden en met hulp van de drankfles en het verhuren van de zolder duikt zij diep in haar emoties. Eugénie Gaiser, die de rol van Rosalie vertolkt, schitert terwijl zij haar act van vroeger opvoert. Met trombone-spel en een reeks van grappen lijkt de rol op haar lijf geschreven. Met krachtige stem bespeelt zij het publiek en haar dronkemansgelal is triest en komisch tegelijk. Als het jonggetrouwde stel Kiki en Frank de zolderverdieping betrekken, worden zij geconfronteerd met hun eigen vrijheid. Dat geeft wrijvingen en door de veelvuldige bezoeken, die de hospita aan het jonge stel brengt, laaien de ruzies alleen maar op. De jonge acteurs Richard van Schaijk (Frank) en Fré-rieke van Bree (Kiki) slaan zich met verve door deze kiftpartijen heen. Ze blijven tijdens de ruzies goed in hun rol. Nog geen vijf centimeter zit tussen de twee gezichten, waar de woede en wanhoop van afspringen. Was hun spel voor de pauze nog wat ‘gespeeld’, na de pauze laten ze zich helemaal gaan. Het lijkt onmogelijk dat deze twee jonge acteurs zich beroepen op ervaring en dat maakt het spel nog indringender. Het decor is weinig verrassend, de titel van het stuk zegt genoeg: een heleboel oud speelgoed. Toch is door een subtiel detail het decor niet ondergeschikt aan het spel. Het lampje boven de deur licht op zodra iemand zich naar de zolderverdieping begeeft Dat voert de spanning op. Ook het licht tijdens de ‘optredens’ van Rosalie is verrassend theatraal in rood en geel. En het geluid van achter de coulissen, wanneer Rosalie naar de buurman roept, lijkt vanuit een echt trappenhuis te komen. De Franse chansons die van een verdieping lager komen klinken hard en irritant, zodat het een verademing is als Frank keihard op de vloer stampt en de buurman het volume wat tempert. Natuurlijk krijgt het stuk nog een verrassende wending, zoals van de schrijver Chiem van Houwelingen mag worden verwacht. En doordat de spelers zich geen moment laten afleiden, blijft het stuk tot aan het eind toe boeiend doorspekt met de nodige lachsalvo’s. Vooral de ‘wegwezers’ van Frank en de stille blikken van Kiki, maar ook de grappen en grollen van Rosalie brengt het publiek in een goede stemming. Regisseur Mees van de Bosch is erin geslaagd de amateurs van de Flits te laten spelen op een niveau, dat het Microtheater bijna ontstijgt.

Jan 2004