My love for windsurfing

Posted December 21st, 2006 in Water by Frérieke

My love for windsurfing came into existence 5 years ago. As a second year student, together with a friend it looked like great fun being on the water…and it was! We became member of the students association Plankenkoorts (check our site! www.plankenkoorts.com). I was directly asked to be member of the board of Plankenkoorts. Quite a challenge if you don’t know anything of this association yet. Learned a lot, had a lot of fun. It was maybe more after this first impressive and intensive association year that I really learned how to handle the big thing on the water. When I just started I looked at the boys at sea and thought…oh my god, that’s something still so far away. But after a year more or less -as soon as I could do the waterstart- I bought my own equipment and started with the big adventure at sea. It was very hard in the beginning, since I could hardly sail in my harness and being in the footstraps was absolutely something I never did. Furtermore had my new board only like the half of the volume that I was use to surf on, so I was sinking all the time. But my will to learn widsurfing was huge and kept me going on and even enjoying all the difficult moments. Using the harness and footstraps are like a natural thing now, my new board is even smaller (why custom board, 75 liters). The waves are still a challenge, there is so much to learn! But I got the feeling I can survive! My first jump (haha like 1.5 m!) and waveriding-moment have been there. I never thought windsurfing would become such a great part of my life. Living with 5 surfers in Amsterdam now, whenever there is wind, going to the sea, our whole house full with equipment. Every holiday is devoted to windsurfing. Last few years a month in tenerife. Denmark, tarifa, canos de meca, cadiz…a lot of nice places to surf. Maybe after finishing my studies I will go to South africa and improve my skills! See all the pictures below, from holidays, my moments of fame in the national newspaper -Volkskrant- and on the spanish TV and keep coming here to follow the adventures…

Posted December 17th, 2006 in South Africa by Frérieke
17 dec
Rode zandduinen. een ghosttown met huizen onder het zand. feestdagen in namibie..
Hoe veranderlijk het leven is. Op het moment dat ik bovenstaande type schreeuwt Hes dat dr vriendje langs komt. 24 dec. Super natuurlijk voor hun. super dat ze elkaar na 4 mnd weer lekker zien. (was tot 10 min geleden nog onzeker, hij heeft net te horen gekregen dat ie het ticket waar hij op geboden heeft mag gebruiken) Onze plannetjes worden even bruut overhoop gegooid. Vannochtend hebben we nog een heel reisschema gemaakt. Namibie moet fantastisch zijn. Zoo mooi. Ik had er echt zin in. overmorgen zouden we vertrekken.
5 min en je bent er overheen. levenslessen: heb nooit te veel verwachtingen, dan kun je alleen maar teleurgesteld worden. levensles 2: de enige zekerheid in het leven is dat alles beweeglijk, onverklaarbaar, veranderlijk en onzeker is.
Nieuwe plannen?
tuurlijk, altijd!
misschien oostkust, richting Durban. dan Sierd oppikken in Kaapstad de 24ste en vervolgens onze orangerivertrip doen en daarna rond te reizen in namibie..
we maken er wel wat van!
geniet allemaal van kerst en oud/nieuw daar
we denken aan jullie!!
foto’s zijn van een paar weken geleden. een kerstlunch met mijn werk. van te voren bezoek aan een project van het architectenbureau; een visitors centre in een national park, waar een schooltje was waar kinderen de gebruiken en tradities van de san people leerden. deze kindjes waren fantastisch. ze wildn allemaal met me op de foto. ze dansten. zo vrolijk!

Posted December 8th, 2006 in South Africa by Frérieke
7 dec
Al heel wat ochtenden council. Ja ochtenden, want smiddags zijn ze natuurlijk gesloten, het is overheid en overheid is overheid net als in Nederland. (wanneer is dit eigenlijk ontstaan, dat de bestuurders van het land de naam hebben het rustig aan te doen) Council dus. Een vuurdoop dit project. Ik ken elke manager bij naam. Met een hoop doorzettingsvermogen krijg je een hoop mensen naar je hand en gaat het proces een stuk sneller dan een willekeurig ander. De problemen die ik tegen kwam; er ligt een aproved plan uit 2002, maar dat is verlopen. Met een building inspector naar de site, hem overtuigen dat mijn plan beter is en dat ie moet getuigen dat er in de afgelopen 4 jr gebouwd is aan het aproved plan zodat mijn plan als een rider-plan ingediend kan worden. Maar gek zijn ze ook niet, want dat het absoluut geen rider plan is maar een compleet nieuw ontwerp kan iedere idioot vertellen. Dus de manager er maar bijhalen. Haha council dus. Het begint al fantastisch. Met je 4 sets ingekleurde tekeningen ga je naar een desk. Daar moet je alles uitvouwen, gaat er een dikke niet doorheen en begint je reis. Een reis door het landschap van balies en verdiepingen, die begint bij department van land, via water, brandveiligheid, gezondheid, zoning, welstand, ga je verder naar constructie en mechanical….en dat alles op verschillende verdiepingen. Bij elke balie leg je je tekeningen uit en verdedig je je plan. Elke balie wacht je 10 min tot een uur. Council dus…boel fun.
Goed uiteindelijk welstand weten wijs te maken dat mn gebouw niet ouder is dan 60jr (beetje leugentje op zn tijd…want een gebouw ouder dan 60jr gaat verder als monument en kost ongeveer een jaar voordat het proces verder kan…het archief van woodstock, waar de brouwerij zich bevindt, is in de jaren 70 door een brand vernield). Uiteindelijk iedereen zover gekregen dat mn ontwerp als rider-plan door kan gaan. In mijn voordeel alle verschillen tussen bestaande plan en mijn ontwerp teniet weten te lullen (het is een bureaucratisch rotspelletje met al die leugentjes en ompraterij…het is raar hoe alles werkt, maar ik heb hem door hoor, mij maken ze niet gek, ik doe het andersom. Niet opgeven, niet moe worden, lullen en lullen als brugman, grote verhalen, haha tm noodzaak industrieel erfgoed wat teniet gedaan zou worden als ze door zouden gan met het oude plan, opwaardering buurt, blabla…Uiteindelijk was mn laatste struggle de hoogteristrictie van 25m(voor de zoning van appartementen) waar ik ver overheen ga, maar het goedgekeurde plan ook. Mijn geluk is dat het vorige plan in hoogte er doorheen geslipt is. Een praatje met een andere manager heeft me nu zover gebracht dat ik een departure moet indienen, maar dat ze die niet zullen advertisen (wat een boel tijd en gedoe scheelt, het betekent namelijk dat je een nieuw ontwerp indient, dat het in nationale krant moet gepubliceerd worden en er een minimale tijd staat voor het geven van reacties. Dat alles ga ik nu godzijdank dus ontlopen. Morgenmiddag als het goed is mn plannen weer ophalen bij council, een lijst krijgen van puur de omliggende industrieen en een handtekening van hun vragen wat betreft no-comment voor die hoogte. Ik voorzie daar eerlijk gezegd geen probleem in. Dus…spannend.
Haha volgen jullie het?
Tijdens het invullen van alle papieren nog een heel relaas van Geoff. Bizar hoe het werkt, architectuur in dit land; UCT (university of cape town) gewilde master architectuur. Helaas ontzettend moeilijk om binnen te komen, tenminste als blanke. De –positieve democratie- na het afschaffen van de apartheid stelt verplicht dat een x-aantal studenten zwart en een y-aantal studenten kleurling moet zijn. Als blanke moet je een enorm portfolio hebben om nog binnen te kunnen komen. Helaas blijkt in realiteit slechts een 10e van het aantal zwarten en kleurlingen dat aan de opleiding begint deze ook daadwerkelijk af te maken. Reden hiervoor is het gemis aan 3 dimensionaal en vaak ook al 2 dimensionaal inzicht.
Binnen bedrijven geldt echter ook dat een percentage binnen het bedrijf zwart en een ander percentage kleurling moet zijn. Veelal worden er echter geen capabele personen gevonden. Om projecten bv in council in te dienen heb je een bepaalde graad die je voorheen slechts verkreeg na behalen van je opleiding architectuur. Om echter het gat te dichten hebben ze bedacht dat ook ongeschoolden na ervaring geregistreerd kunnen worden. Om hier als volwaardig architect te fungeren moet je echter na je 5 jarige opleiding 2 jaar werkervaring opdoen om vervolgens een werkstuk af te leveren.
Binnen het bureau is er overigens een bom ontploft. Ik heb mijn mond open getrokken. Openheid en eerlijkheid boven alles! Ik heb ze laten weten dat ik de atmosfeer niet gezond vind, dat er duidelijk een team mist en dat ik het gevoel heb dat ze met zn 2-en om tafel moeten zitten om op 1 lijn te komen en de bureaufilosofie uit te spreken. De 2 partners (Geoff en Neil) heb ik echter allebei ook afzonderlijk gesproken. Als een soort psycholoog heb ik hun verhalen aangehoord. Het gaat diep. Neil (kleurling), nooit opleiding afgemaakt, maar na 12 jr ervaring bij dit bureau geregistreerd. Na overlijden vorig jaar van partner 3 (plots, op jongen leeftijd) kon geoff bureau niet alleen opbrengen en bleef hem eigenlijk geen andere keus dan die trouwe hardwerkende Neil als medepartner te vragen. Neil echter houdt van uitekenen, werken, werken, maar managen, nee, das niet echt zijn ding. Het is zelfs zo dat hij als persoon de verantwoordlijkheden van een partnerschap niet aan kan. Hij heeft ontzettende stemmingswisselingen en uiterst kinderachtige omgang nu en dan. Geoff zegt dat hij een typisch voorbeeld is van een persoon is met een flink litteken van de apartheid. Dat het een enorm moeilijk persoon is in de omgang en je hem af en toe moet negeren. Neil zegt op zijn beurt over geoff dat het iemand met slinkse maniertjes is, een stijfkop, niet mee om te gaan. Lekker he die 2 partners. Ik trok mijn mond open en ineens begon iedereen te praten en zijn ontrevree uit te spreken. Ik zeg niet dat de bom tot structurele veranderingen heeft geleidt zover, maar in ieder geval een enorm bewustzijn van een serieuze situatie, waar nu nog wat aan gedaan kan worden. Als het langer was blijven kabbelen was het bureau hoogst waarschijnlijk uit elkaar gevallen. Goed…dat alles dus slechts een kleine impressie. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik alles op alles zet om mee te helpen dit bureau weer tot een gezond team te krijgen. Maar ik heb besloten dat het niet mijn problemen zijn en ik mijn energie liever ergens in stop waar ik zelf ook meer het nut van zie, niet in een bureau waar ik misschien na een tijdje toch weg zal gaan. Vanaf het begin dat ik er werk heb ik eigenlijk flinke twijfels gehad of ik er wel door wil gaan. Het ontbrekende team, communicatiegemis, continue stress, geen overleg mogelijkheden. Wat ik al eens eerder schreef…met wat meer feedback zou mijn project zoveel efficienter zijn geweest. Ik heb letterlijk dagen ongelukkig op de wc gezeten met de gedachte om op dat zelfde moment de deur uit te stappen en er mee op te houden. Natuurlijk ben ik reuze blij dat ik dat niet gedaan heb. Opgeven zit niet echt in mn bloed en ik ben ook uiteindelijk best tevreden met het eindresultaat. Ik heb echter besloten om mijn proefcontract niet te verlengen en na het afronden van de brewery en zijn nieuwe parkeergarage (die ik nu nog council-proof aan het maken ben tijdens de middagen) zal ik het bureau verlaten.
Ik mag Geoff als persoon erg graag. En ook zijn dochter, Bridget is een goede vriendin van me geworden. Geoff vindt het echt heel heel erg dat ik weg ga. Hij respecteert me onwijs, als persoon en als medewerker. Hij heeft me een boel credits gegeven voor wat ik in mn eentje allemaal voor elkaar heb gekregen, voor mijn manier van werken en voor het resultaat. Hij had tranen in zijn ogen. Jeetje. Op zo een moment besluit je bijna om dan maar voor zo een man alsnog daar te blijven. Maar ik weet dat dat op dit moment niet mijn weg is. Ik heb een boel geleerd. Heb de zuid-afrikaanse manier van bouwen leren kennen, de bedrijfswereld, de rompslomp, omgang tussen verschillende partijen, de legale en de illegale routes. Ik heb maanden als ontwerper aan mn eigen project gezeten, waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik ben specialist in de woningbouw-in-bestaand-gebouw-met-enorm-bijzondere-constructie-puzzel.
Maar sla dus nu een andere weg in. Contact met Luke heb ik nog altijd. Contact met andere architectenbureaus ook. Of ik daar aan de slag zal gaan laat ik nog in het midden. Het is zomervakantie hier. De bouw ligt stil. Het is windseizoen hier, de surf gaat los. Het is ook tijd voor een reisje. Dat we oud/nieuw al peddelend op de Orange River in Namibie doorbrengen had ik misschien al verteld. Het plan is nu om echter al een week eerder die kant op te gaan en een trip door namibie te maken. Met nieuwe auto, want die heb ik dus gekocht (stationwagen, audi A4).
Verder zijn er een boel andere plannen op werkgebied, die nog een hoop uitwerking nodig hebben…maar daarover later meer!
Ohja..werkvergunningtechnisch; mn diploma ligt nog steeds ter goedkeuring bij die instantie (waarom duren dingen in dit land zo lang he). Tot febr kan ik hier echter blijven (hes en ik hebben ons toeristenvisum verlengd). Eind jan kom ik echter voor 2 weken naar nederland en daarna kan ik gewoon als toerist weer 6mnd in zuid-afrika verblijven.. Dus of ik voor die tijd nog met een ander bureau eventueel een werkvergunning regel is nog onduidelijk.
Ok dat was een flinke update…maak je allemaal niet druk om mij. Geld verdiend, geld gespaard. Loop niet in zeven sloten tegelijk. Eten zal er altijd zijn. Een diploma, werkervaring. Een basis. Iets om altijd op terug te vallen.
Elke weg is vol uitdagingen. Ga ze aan! Ontdek. Blijf verbazen. Verrassen. Proberen. Niet bang zijn. Bewandel de weg van je hart ook al voelt die soms tegenstrijdig met wat vele mensen zeggen. Ik ga jullie binnenkort hopelijk een boel meer vertellen…

Posted December 5th, 2006 in South Africa by Frérieke
5 dec
zijn jullie allemaal sinterklaas aan het vieren?
Hes en ik zitten allebei afzonderlijk op ons werk. Tis hier 21uur. warm. beter gezegd HOT. eigenlijk zit ik hier een beetje te puffen. wil nog wat dingetjes afmaken. het is zomervakantie hier. gek idee he. zomervakantie was het ook in het zwembad wat anders tijdens lunchtijd zo rustig is…slalommen tussen de kindjes door. jaha nog altijd een km zwemmen. steeds sneller. nu alles croll. hes en ik gingen net de berg op hardlopen en daarna aan een wasrek onszelf optrekken…jeetje…dat lukt dus nu gewoon he. al die verschillende sporten doen iets met je lichaam. lekker hoor. begin me eindelijk beetje fit te voelen. ja wat is fit. nouja lekkerder in ieder geval. De weken gaan ineens als uren voorbij. het is al weer december. ik ben hier al weer 4 maanden. het zijn mooie 4 maanden. hoop gebeurd. en er gaat ook nog een hoop gebeuren. spannend hoor! het blijft spannend, het leven blijft verbazen. kleine dingen. grote dingen. gister stuurde tasch een mailtje met hoe blij ze is dat ze ons heeft leren kennen en dat ze het gevoel heeft dat
er een engeltje op haar schouder zit. Ik ken dat gevoel. Maar weet je waar ik achter ben? Dat engeltje ben je zelf!
2 uur en een hoop telefoon en msn-gesprekken later zit ik hier nog altijd op mn werkplekkie. Mn voornemen om de laatste dingen voor de Parkeergarage die ik ontwerp af te maken heb ik een uur geleden al naast me neergelegd. Ook deze Post op mn site krijgt niet de inhoud waar ik hem mee zou willen vullen. In het kort gezegd zijn het allemaal lange verhalen. Over het leven. Over keuzes. Over alle energie die er in jezelf zit eruit zien te krijgen en voor jezelf de passende manier te vinden. Over mijn weg die ik hier bewandel. Over ervaringen en bevindingen. Verhalen over cultuurverschillen. Onrecht. En geluk. Ik voel me een gelukkig mens in ieder geval, vandaag, vanavond, en niet alleen dan, maar continu! ook al mis ik het traditionele sinterklaasvieren met broer en pa. Al die lekkernijen! De gezelligheid. De nederlandse winter. Ook al weet ik niet hoe het nieuwe huis van mijn moeder er uit ziet. Of dat van thijmen. Ook al zou ik dolgraag bij jullie allemaal even op de bank hangen en een kopje thee drinken, lekker bijkletsen…een gelukkig mens. Want JA, ik mis jullie. Maar gemis is iets moois. Ik weet dat jullie er zijn! Ik weet niet eens wat –jullie- inhoudt in dit geval., maar het voelt goed!