Temporary NL

Nederland ook mooi!

Rotterdam in de winter. zeker met een moeder en een broertje die beiden een nieuw plekje hebben in hartje rdam!

Nederland ook gezellig!

etentjes met de family. koffie in den haag. Met je neus in de afstudeerfeestjes vallen.

Nederland….

vakantiebestemming.

raar he; sta je voor je kledingkast in ZA, moet je bedenken wat je wel en niet meeneemt.

Nederland…

…meestal een terugkeer, nu een tijdelijke bestemming. Dagen vullen met zoveel mogelijk afspraken. heerlijk zo een sociaal georienteerde agenda!

Ben ook weer mobiel bereikbaar hier… 0648210764

Nederland,

wat een heerlijke winterzon! nog even goed genieten. 14 febr vlieg ik terug naar de echte zon, naar de zomer..

Namibie, the story 06/07

DE bak. Mijn bak dus! Vet is ie he! Sexy. Groot. Sterk. En zonder ook maar een band te moeten verwisselen reden we wel 6000 km! Voornamelijk dirtroad, de audi heeft zich echt bewezen! Ik ben er blij mee! Voor een topdeal kunnen kopen, in heel goeie staat, en waarschijnlijk over een jaar (?…of wanneer ik genoeg heb van zuid-afrika) hetzelfde geld ervoor kunnen terugkrijgen! Verder is ie echt ideaal…alle windsurfspullen, kitespullen, mountainbike…alles schuif je er zo in!

Orange River 27 dec 06 – 1 jan 07

Zonder verwachting een hoop verrassing! 5 dagen peddelen op een rivier. Hes en ik stonden er wat sceptisch tegenover. Sierd die Last-minute onze reisplannen hier omver kwam schoppen kwam vanuit zijn afstudeerbel in Nederland om zich goed mee te laten slepen en had er zin in! De audi had er ook zin in! Dat het een topbak is had ie bewezen de 5 dagen voor kerst, hes en ik sjeesden de oostkust af en reden vele kilometers! (verhalen en foto´s van deze trip volgen nog)
Na een kleine stop bij de Makro ook voorzien van de benodigde campinguitrusting (kwaliteit telt). Hes en ik nog een goeie shopactie om alcoholwise niet achter te blijven bij onze afrikaanse zuipschuitvriendjes. De weg van kaapstad naar noordoewer voor onze europese begrippen al erg indrukwekkend; recht, kilometers en meters niks, uitgestrektheid van het landschap, bizarre droge natuur. Een grens in Afrika vind ik dus best wel spannend; zou alles goed gaan…kom je het land wel weer in? Het werkt als volgt; in de rij staan, formulier invullen, auto aangeven, betalen, van hokje naar hokje lopen; je drank aangeven (die 5 liter wijn teveel onder de stoel meegesmokkeld) je wapens aangeven (daar gaan we dus niet aan he) en hop, vanuit niemandsland naar de andere grensovergang (een soortgelijk verhaal). Je paspoort een hoop stempels rijker!
Felix Unite was de organisatie waarmee wij de Orange River op gingen. Onze groep bestond uit 35 personen, waarvan ongeveer de helft vrienden van ons waren en de andere helft vrienden van vrienden…een gezellige bende. Aankomst betekent kennismaking. Hes sprak netjes in twee woorden ´Yes, guide´ waarop onze guide (Damian) reageerde dat dat niet ´funny´ was. Een eerste indruk kan je niet overdoen…. de strenge Damian bleek echter meer en meer los te komen en uiteindelijk konden we hem allemaal enorm waarderen. Hij en zijn team waren top! Ze hebben ons op een super leuke manier die rivier over gekregen. Gevloek nu en dan als er weer een stel kapseisde. Peddelen voor uren zonder ontbijt om een andere groep in te halen….maar wel met resultaat! Yes wij wisten de Campsite te bemachtigen met de Nappy-run (een heel snelstromend stuk rivier waar je met je reddingsvest als luier om een adrenalinekick kon halen! Een dag op de river begint vroeg! Hoppa peddelen met je donder. De rivier had een aantal heel leuke stroomversnellingen en bochten, waar je snel moest reageren om alle rotsen en bomen in het water te ontwijken. Over het algemeen was de rivier echter heel relaxed. Heel hard peddelen was het niet, want de stroming was sterk zat. Vaak het water induiken omdat je anders wegbrandde. Longsleeve dragen tegen de zon. Veel watergevechten natuurlijk! Botsingen (wel of niet opzettelijk). Lunch en avondeten was serious business…onze guides slooften zich uit en wisten altijd een topmaal uit die emmers van ze te toveren! Emmers…iedereen kreeg 1 persoonlijke emmer voor kleding, 1 gezamelijke emmer voor slaapspullen, maar veeeeeeeel belangrijker (we zijn tenslotte met afrikanen op stap); iedereen kreeg een koelbox voor de booooost! Haha en halverwege de trip was er zelfs een ijs-supply-punt (als je drank maar koud is, is de trip een succes!) en last but not least…nog 1 extra emmer voor de overige drank die niet in je koelbox paste…haha hilarisch he! Dagelijks rond 2 uur was je op de plek van bestemming en werd een nieuw kamp opgezet, dit betekende; iedereen zocht het mooiste plekje voor zn luchtbed (jaha slapen doe je in de openlucht, zandstrandjes langs de rivier, ´s nachts de meest heldere sterrenhemel ooit), de guides begonnen met hun urenlange etensvoorbereiding en wij zochten allemaal de plekjes schaduw die er waren of begonnen op creatieve manier zelf schaduw te creeeren, de afrikanen haalden hun opklapstoeltjes uit de kano (jep afrikanen zijn erg organised!) Te warm om in de zon te zitten, het zand te warm om op te lopen….dus wat doe je dan?…precies, de koelbox naast de opklapstoel en aan de drank! Haha. Na het eten een groot kampvuur en vroeg onder de sterren, want zodra de zon opkwam (rond 6u) werd je wel weer wakker. En dit dus 4 dagen lang. De laatste dag (oud jaar) terug bij het beginkamp, waar nu alle groepen samenkwamen, zo´n 500 mensen maakt een goed feest! Overdag zwemmen, rondhangen, er werd nog even cricket gespeeld, verder een boel drank…het traditionele fine uitdelen: boete (in de vorm van een glas atten) voor de foute dingen die je tijdens de trip gedaan hebt. ´s Avonds een grote braai. Een dj die de hele avond topmuziek draaide. Hes en sierd zijn bijna het nieuwjaar ingeslapen, die hebben we nog net op tijd dat bed uit kunnen slepen. Ik deed aan integreren, wat met John Deere drankjes op niet moeilijk was. (en ontmoette de eerste afrikaan die ik wel interessant vond..) Een topfeest met een boel champagne om 12 uur. Nieuwjaar weer vroeg op. Terwijl iedereen zich opmaakte voor de lange rechte weg naar Kaapstad, maakten wij ze jaloers en namen die zelfde weg richting het noorden. Op naar Etosha!

Etosha 2 jan – 3 jan

Het reisschema dat hes en ik voor onze Namibietrip hadden gemaakt werd dag 1 al helemaal omgegooid. In plaats van rustig langs de kust omhoog te rijden besloten we eerst de grote afstand te doen en wel helemaal door te rijden naar het Noorden. Namibie telt 1,8 miljoen inwoners en heeft met zijn 2 personen/m2 de laagste bevolkingsdichtheid van heel afrika en dit merk je ook zeker als je door het land rijdt! Lange rechte wegen en zover je kunt kijken NIKS, geen huis geen auto…wel struisvogels en een heleboel mierenhopen (2 meter hoge bouwsels). Op onze weg lag Windhoek (hoofdstad Namibie), waar we van kunnen zeggen dat het op zondag ECHT uitgestorven is!…hier zijn we dan ook snel doorheen gereden om vervolgens de nacht op een camping in Okahandja door te brengen…een privecamping, met privezwembad (en dat tijdens de zomervakantie). ´s ochtends nog een hele drive om ´smiddags in Etosha aan te komen. Etosha is een natuurpark met een enorm scala aan wildlife en prachtige natuur rondom een zoutpan die zo groot is als heel Nederland! Er zijn 3 resorts, een heleboel waterholes en dirtroads. Etosha is een absolute MUST als je namibie bezoekt en je moet er zeker 1 hele dag minimaal doorbrengen. Wij deden het in anderhalve dag. Ondanks het vakantieseizoen verbaasden wij ons erover hoe weinig mensen je tegenkomt gedurende een dag rondrijden. Het moment dat we het park inrijden komt er meteen een giraf op ons afgelopen! Hoppa een grote vink bij 1 van mijn meest favoriete beesten. Wat een lieve koppies hebben ze! Daar word je toch blij van! Wat een enorme hoeveelheid beesten lopen er in Etosha! De bokkies (springbokkies, steenbokkies, gemzen, enz..) spannen de kroon…samen met de zebra´s dan! Fotogeniek zijn ze allemaal he! (de fotocredits gaan voor het overgrote deel naar Hes die met haar vette camera professionele wildlifepics weet te maken!). ´s Nachts onze tenten opgezet in het resort middenin het park. ´s Avonds bij de waterhole naast het resort rhinos gezien! 3 jan hele dag ons plezier opgedaan en van waterhole naar waterhole gereden (jep want dat zijn de plekken waar de actie is). De bokkies renden voor de auto uit. Een hele stoet olifanten netjes in de rij op weg naar verfrissing. Een kleintje met zn benen in de lucht op zn rug in het water. De zebras drinken synchroom en vechten tegen elkaar op. Een andere groep olifanten met echt een hele hele grote papa-olifant, met een echt veel te dikke slurf tussen zn benen! Een hoop wildebeesten, die er erg gevaarlijk uitzien, maar gewoon naast de bokkies gras staan te grazen. 1 groot gemis echter….de leeuwen! Shit…bijna alle dieren kunnen vinken, behalve de leeuwen, die waren op pad. Erg indrukwekkende vergezichten en typische afrikaanse plaatjes, met boom en vlakte. Etosha was echt de moeite waard!
Na een heerlijke nacht op een ontzettend mooie en gezellige camping (waar het personeel zong en danste tijdens opening van het buffet) ging onze reis verder, en wel richting…

Brandberg 4 jan 06

Tot aan etosha was alles asfalt…dag 4 van onze trip begon de fun van de roadtrip pas echt en gingen we over op de dirtroads. Langzaam maar zeker leer je alle ins en outs van een dirtroad te kennen. Soms begint je auto bijvoorbeeld hard te shaken, waar de oplossing voor is….harder gaan! De audi vloog over de wegen. Wij slingerden tussen de zandhopen en stenen door en genoten van de vette natuur. VET echt heel VET. Het ene moment rij je op een gele zandweg en zie je om je heen een vlakte met wat boompjes, het andere moment is het zand van de weg helder rood en slinger je op een vette bergweg en zie je niks dan stenen. Ik kan me geen ander land als voorstellen, waar landschappen zo veranderen. Elke dag weer een verrassing!
De Brandberg dankt zijn naam aan de rode stenen die door de zon zwart gebrand zijn en behuist een aantal bergtoppen, waaronder de hoogste piek van heel Namibie met zijn 2573m. Via een 45min durende wandeling kom je bij oudste en mooist bewaard gebleven muurschilderingen (van…(?) namibie). Onze guide wist een heel verhaal over de ´white lady´ te vertellen, ik kan het jullie helaas niet navertellen, maar kijk zelf.. De wandeling was HOT…jeetje die stenen waren niet voor niets zwart verbrand op die berg in het midden van de woestijn. Natuurlijk kwam onze timing precies zo uit dat we de wandeling op het heetst van de dag deden…onze guide legde uit hoe zij de hitte overleefden en we moesten allemaal een emmer water over ons heengooien. Ik had een super leuk gesprek met onze guide (jongen van onze leeftijd) Hij vertelde me over aidsproblemen, over geloof in voorvaderen, over zijn streven de normen en waarden van de gemeenschap waar hij in leefde te behouden, over zijn droom te studeren en ooit naar amerika te gaan. Je beseft je maar weer al te goed hoe gezegend je bent.
Afkoelen doe je pas weer in de auto, die een goede airco heeft! Zonder airco overleef je Namibie niet! (of je krijgt heeeeeel veeeel zand in je auto) De audi werd al een lekkere zandbende.. Onze trip deze dag ging verder, en wel naar de kust. De weg werd steeds bizarder en op een gegeven ogenblik zagen we geen verschil meer tussen weg en landschap..

Henties Bay 5 jan

Waar we nu toch weer terecht waren gekomen! Vanuit het niets (platte platte zandwoestijn) duikt daar ineens een stadje op; Henties Bay. Je komt er om 1 reden; VISSEN en anders heb je er ook echt niks te zoeken. De camping bestond uit zand (ja wat kan je anders verwachten) en elk plekje had zn eigen soort van torenhuisje met douche en keukentje. De camping stond vol met vette vissers. Bakkies met dikke afrikanen en vissers uit namibie. Het stadje was bizar. Braaiplekken naast de visplek, een golfcourt (stukken aangelegd gras in een zandwoestijn) en een plaatselijke vistent waar afrikaanse hoempapa-muziek gedraaid werd en we natuurlijk heerlijke vis gegeten hebben.
De volgende ochtend naar Cape Cross gereden. Een enorme kolonie zeehonden bewoont er een stuk strand. Hebben ze mooi uitgezocht. Een perfecte golf brak er. De grote hoeveelheid golfsurfers die we van verre leken te zien bleken bij nader inzien spelende en vissende zeehonden te zijn! En we hadden geluk, want het was kinderseizoen! Kleine zeehondjes zijn pikzwart! Leuk hoor die zeehonden, indrukwekkende hoeveelheid bij elkaar, maar stinken dat het deed!!!!!! Aaargh. Er lagen ook allemaal zeehondenlijkjes. Raar toch dat die beesten gewoon om hun doden heenleven..

Swakopmund 5jan

Na ons zeehondenavontuur onderweg naar Walvisbaai (daar waar onze vriendjes mee deden aan de internationale wind en kitesurfwedstrijd.) Wat je dan ook weer tegenkomt! Een vissersgehucht. Bestaande uit verschillend gekleurde houten huizen met allemaal een grote watertoren en dat alles in een zandvlakte….heel onwerkelijk gezicht. Eerst een kijkje nemen in Swakopmund (een redelijk grote stad, gelegen aan zee) Heel veel duitse invloeden! Namibie was voorheen een Duitse kolonie. Daarna hoorde het lange tijd tot Zuid-afrika en pas 15 jaar geleden is het onafhankelijk gegaan! Heel veel mensen spreken er Zuid-afrikaans, (maar veelal ook engels en duits, borden of menu kaart bv in 3 talen. Swakopmund heeft typische oud-duitse architectuur, met vakwerk en al. Ook de Bismarckstraat gezien. Maar most of all; braadworst met sauerkraut gegeten!

Walvisbaai 5 jan

Een ontzettend mooie weg van Swakopmund naar Walvisbaai….rechts zee, links zandduinen. Natuurlijk uitgestapt en opgelopen. Zandduinen zover je kon kijken! Mooi hoor! Stukje verder…flamingos! ik er langs rennen, zodat ze opvlogen en hes mooie foto´s maken. Mooie beesten zijn dat zeg! Heldere rood-roze vleugels! Het was zo mooi hoe ze stuk voor stuk opvlogen…als een wave, net of ze allemaal netjes hun beurt opwachten. Ik kreeg er geen genoeg van en bleef verder rennen. Later wel een lichtelijk schuldgevoel dat we hun natuurlijke proces verstoorden. Maar zo mooi als ze opvlogen landden ze een paar honderd meter verder weer na elkaar, ze leken er niet mee te zitten…Walvisbaai was verder maar een vreemd stadje. Een hoop industrie. Hele brede straten en lage huizen…beetje amerikaans. Niet iets om veel langer te blijven…dus dan rij je lekker door…op naar de volgende verrassing! Per dag maakten we een beetje een planning waar we ´s avonds ongeveer ons camp op gingen zetten. Deze dag bleken onze geplande mogelijke campings echter niet meer dan picknickplekken (waar je met vergunning mocht kamperen) en werden we gedwongen door te rijden. De avond viel. En het was de heftigste dirtroad gereden! Wat heerlijk is het dan om ergens aan te komen! Solitaire was onze redding. Een heerlijke. Een ´dorpje´ (camping, winkel, pomp) midden in de woestijn waar we warm ontvangen werden.

Dune 45 – 7 jan

De lonely planet zegt; sossusvlei moet je met zonsopkomst zijn. Dat soort dingen letten wij dus niet zo op he…als we daar planningtechnisch allemaal rekening mee moeten houden kunnen we zeker in tien dagen ons rondje namibie niet doen (jep behoorlijk japanse taferelen eigenlijk.) We reden flinke afstanden elke dag. Het was dan ook echt een roadtrip te noemen….helemaal niet vervelend in dit land omdat er zooooveel verschillends te zien is en de leegte vanuit je auto heel goed ervaren wordt. Per dag reden we ongeveer 400 km dirtroad of 600-800 asfalt. Midden op de dag kwamen we bij sesriem aan. Vanaf hier betaal je om de poort door te gaan en is het nog 70km tot sossusvlei. Op deze weg zie je de rode zandduinen steeds meer te voorschijn komen. Halverwege is daar dan de allerbekendste; Dune 45 (ze zien er allemaal hetzelfde uit, de enige verklaring die we konden bedenken voor de bekendheid van deze specifiek is dat ie lekker dicht bij de weg ligt. Een fotogeniek stukje natuur. Rood zand. Een parabolische duin. Hij loopt. 1 kant waar de wind continu op blaast en een stijle tweede kant waar het zand neervalt. Deze kant nog heter dan de ander (heeft sierd pijnlijk ervaren toen ie zn slipper ging redden). Onwerkelijke duinen. Niet alleen de kleur, maar ook hoe ze in de vlakte liggen en die bomen ervoor..

Sossusvlei – 7 jan

Na de 70 km houdt de weg op en volgt een pad slechts begaanbaar voor 4×4, een soort taxiritje of….de benenwagen. Alsof we het gepland hadden begonnen wij op het heetst van de dag aan de 5km durende wandeling naar de sossusvlei. 5 km valt mee denk je, maar 5 km door mul zand, met een brandende zon op je hoofd is best een uitdaging! (zeker als je ook weer 5 km terug moet lopen) Dit schijnt Namibia´s grootste toeristische atractie te zijn….wij zagen bijna niemand.. (haha jep er is vast een verband met onze tijdsplanning, maar toch….). de 3 liter water die we mee hadden genomen netjes verdeeld, maar geen rekening mee gehouden dat we de duin nog op gingen klimmen….op de terugweg was het zuinig zijn en steeds die keel nat houden. Nog een sprint door de woestijn getrokken om vervolgens helemaal uitgeput terug bij de auto te komen. Sossusvlei is een zoutpan midden tussen de rode zandduinen. Zittend bovenop de 1 heb je een supermooi uitzicht over meerdere pannen en zover als je kunt kijken rode duinen. Namibie is een land dat bijna 1 grote woestijn te noemen is, maar in sossusvlei komt het woestijngevoel pas echt goed omhoog…

Luderitz – 8 jan

Een zandstorm onderweg over een landschap van wit zand en rotsen gaf ons weer een nieuwe landschapservaring. Het voelde alsof we reden in een film. Zo onwerkelijk, zoveel wind, zoveel zand horizontaal over de weg, en dat zover je kon kijken. Je rijdt langs een ghost-town waarvan je je niet kunt voorstellen dat iemand ooit bedacht heeft daar een stadje te bouwen…Uiteindelijk kom je aan in een stad (Luderitz) wat eigenlijk ook niet meer dan een ghosttown lijkt. De wind poeiert. De straten zijn leeg. Wij rijden langs de haven en vragen ons af welke dappere vissers hier hun bootje uitvaren en of deze wind altijd zo heftig is. Camperen is onmogelijk hier, dus zoeken we een hostel. De vriendelijke eigenaresse vertelt ons dat we in het windseizoen zitten, wat duurt tot maart. Elke middag komt er een thermische wind opzetten…jeetje arme inwoners. Het stadje heeft net als in Swakopmund wat typisch oud-duitse architectuur. Verder een viscultuurtje waar wij dan weer de goeie visschotels van eten!

Kolmanskop – 9 jan

Zoals belooft is het ´s ochtends windstil. Tijd voor een rondleiding in Kolmanskop (de echte Ghosttown). Het stadje is gebouwd nadat er in het gebied diamant gevonden werd en er een grote mijn geopend werd. De duitse ordlichheit bleek uit ale verhalen en overblijfselen. Zo reed er bv in het dorpje elke ochtend een treintje rond langs de huizen, die een bepaalde hoeveelheid water (afhankelijk van aantal personen in gezin)rondbracht. Het stadje werd verlaten op het moment dat er in het zuiden van Namibie grotere diamanten gevonden werden en de hele industrie zich verplaatste.
De huizen zijn gedeeltelijk onder zand. Ze zijn allemaal toegankelijk en super fotogeniek. Na de rondleiding mag je op eigen risico alle ruimtes en huizen verkennen, wat super is! Onwerkelijke taferelen ook weer..je voelt je een reus bij die half in het zand weggezakte ruimtes.

Fish river canon – 10 jan
Na de grand canon de grootste ter wereld. Indrukwekkende stenen massa´s en diepte. Een stroompje daar ver onder je. Je vraagt je af hoe zoiets ontstaan is. Een natuurwonder zou ik zeggen. Helaas is het verboden om zonder gids naar beneden te lopen dus zoek je alle uitzichtpunten op om een goede indruk van de grootsheid te krijgen. Het is regenseizoen. Wij zijn weinig regen tegen gekomen. In etosha een paar buitjes. Op de camping waar we verblijven zien we echter foto´s van auto´s die vast staan in het water…en dat meerdere jaren achter elkaar. Dan snap je wel weer hoe die bomen en bloemen die je af en toe ziet kunnen overleven in de woestijn.
Vanaf hier terugknallen in een rechte weg naar kaapstad. Zo een 900 km…niet niks, maar dan slaap je wel weer lekker in je eigen bedje. Grappig klinkt dat, eigen bed. Ergens voelt Kaapstad als thuis. En terug in Kaapstad is thuiskomen, maar ergens voelt het nog steeds als een grote vakantie. Het is heerlijk weer. Helaas weinig wind. Het jaar is een slecht windjaar zeggen de mensen hier. We hebben wel echt mooie windsurfsessies gehad, met dikke golven. Hes en ik hebben onze angst overwonnen en zijn bij Cape Point de golven op onze windsurfer gaan overwinnen. En het ging eigenlijk verbaasinwekkend goed. Je leert toch wel meer dan je denkt. Stiekem hebben we dan ook al heel wat winddagen gehad hier. Het is gewoon zo heerlijk om niet alleen maar met surfen bezig te zijn en zoals nu bv in Namibie zoveel mooie bijzondere dingen te zien. Ook Sierd, die enigzins meegesleept werd (of ie nou zin had of niet….ons plan was naar Namibie te gaan) was erg onder de indruk en we vonden allemaal deze roadtrip meeeeeer dan waard. Sierd gaat zelfs zn ouders aanraden deze trip te maken…
De fotoselectie op de site is slechts een kleine selectie van de vele vele mooie foto´s die we hebben. Ik hoop jullie in Nederland over 2 weken nog veel meer te kunnen laten zien. 30 jan vliegen Hes en ik terug. Dat ik dan weer terug naar Afrika ga ligt nu ook vast, mn ticket is geboekt…14 febr. Volgende update zal ik jullie meer over alle werkplannen vertellen en nog een verhaal over ons reisje langs de Eastcoast op de site zetten. Hoop dat jullie ook op een leuke manier het nieuwe jaar zijn ingegaan en hoop jullie allemaal te zien tussen 31jan en 14 febr! Veel liefs!

17 dec

Rode zandduinen. een ghosttown met huizen onder het zand. feestdagen in namibie..

Hoe veranderlijk het leven is. Op het moment dat ik bovenstaande type schreeuwt Hes dat dr vriendje langs komt. 24 dec. Super natuurlijk voor hun. super dat ze elkaar na 4 mnd weer lekker zien. (was tot 10 min geleden nog onzeker, hij heeft net te horen gekregen dat ie het ticket waar hij op geboden heeft mag gebruiken) Onze plannetjes worden even bruut overhoop gegooid. Vannochtend hebben we nog een heel reisschema gemaakt. Namibie moet fantastisch zijn. Zoo mooi. Ik had er echt zin in. overmorgen zouden we vertrekken.

5 min en je bent er overheen. levenslessen: heb nooit te veel verwachtingen, dan kun je alleen maar teleurgesteld worden. levensles 2: de enige zekerheid in het leven is dat alles beweeglijk, onverklaarbaar, veranderlijk en onzeker is.

Nieuwe plannen?

tuurlijk, altijd!

misschien oostkust, richting Durban. dan Sierd oppikken in Kaapstad de 24ste en vervolgens onze orangerivertrip doen en daarna rond te reizen in namibie..

we maken er wel wat van!

geniet allemaal van kerst en oud/nieuw daar

we denken aan jullie!!

foto’s zijn van een paar weken geleden. een kerstlunch met mijn werk. van te voren bezoek aan een project van het architectenbureau; een visitors centre in een national park, waar een schooltje was waar kinderen de gebruiken en tradities van de san people leerden. deze kindjes waren fantastisch. ze wildn allemaal met me op de foto. ze dansten. zo vrolijk!

7 dec
Al heel wat ochtenden council. Ja ochtenden, want smiddags zijn ze natuurlijk gesloten, het is overheid en overheid is overheid net als in Nederland. (wanneer is dit eigenlijk ontstaan, dat de bestuurders van het land de naam hebben het rustig aan te doen) Council dus. Een vuurdoop dit project. Ik ken elke manager bij naam. Met een hoop doorzettingsvermogen krijg je een hoop mensen naar je hand en gaat het proces een stuk sneller dan een willekeurig ander. De problemen die ik tegen kwam; er ligt een aproved plan uit 2002, maar dat is verlopen. Met een building inspector naar de site, hem overtuigen dat mijn plan beter is en dat ie moet getuigen dat er in de afgelopen 4 jr gebouwd is aan het aproved plan zodat mijn plan als een rider-plan ingediend kan worden. Maar gek zijn ze ook niet, want dat het absoluut geen rider plan is maar een compleet nieuw ontwerp kan iedere idioot vertellen. Dus de manager er maar bijhalen. Haha council dus. Het begint al fantastisch. Met je 4 sets ingekleurde tekeningen ga je naar een desk. Daar moet je alles uitvouwen, gaat er een dikke niet doorheen en begint je reis. Een reis door het landschap van balies en verdiepingen, die begint bij department van land, via water, brandveiligheid, gezondheid, zoning, welstand, ga je verder naar constructie en mechanical….en dat alles op verschillende verdiepingen. Bij elke balie leg je je tekeningen uit en verdedig je je plan. Elke balie wacht je 10 min tot een uur. Council dus…boel fun.
Goed uiteindelijk welstand weten wijs te maken dat mn gebouw niet ouder is dan 60jr (beetje leugentje op zn tijd…want een gebouw ouder dan 60jr gaat verder als monument en kost ongeveer een jaar voordat het proces verder kan…het archief van woodstock, waar de brouwerij zich bevindt, is in de jaren 70 door een brand vernield). Uiteindelijk iedereen zover gekregen dat mn ontwerp als rider-plan door kan gaan. In mijn voordeel alle verschillen tussen bestaande plan en mijn ontwerp teniet weten te lullen (het is een bureaucratisch rotspelletje met al die leugentjes en ompraterij…het is raar hoe alles werkt, maar ik heb hem door hoor, mij maken ze niet gek, ik doe het andersom. Niet opgeven, niet moe worden, lullen en lullen als brugman, grote verhalen, haha tm noodzaak industrieel erfgoed wat teniet gedaan zou worden als ze door zouden gan met het oude plan, opwaardering buurt, blabla…Uiteindelijk was mn laatste struggle de hoogteristrictie van 25m(voor de zoning van appartementen) waar ik ver overheen ga, maar het goedgekeurde plan ook. Mijn geluk is dat het vorige plan in hoogte er doorheen geslipt is. Een praatje met een andere manager heeft me nu zover gebracht dat ik een departure moet indienen, maar dat ze die niet zullen advertisen (wat een boel tijd en gedoe scheelt, het betekent namelijk dat je een nieuw ontwerp indient, dat het in nationale krant moet gepubliceerd worden en er een minimale tijd staat voor het geven van reacties. Dat alles ga ik nu godzijdank dus ontlopen. Morgenmiddag als het goed is mn plannen weer ophalen bij council, een lijst krijgen van puur de omliggende industrieen en een handtekening van hun vragen wat betreft no-comment voor die hoogte. Ik voorzie daar eerlijk gezegd geen probleem in. Dus…spannend.
Haha volgen jullie het?
Tijdens het invullen van alle papieren nog een heel relaas van Geoff. Bizar hoe het werkt, architectuur in dit land; UCT (university of cape town) gewilde master architectuur. Helaas ontzettend moeilijk om binnen te komen, tenminste als blanke. De –positieve democratie- na het afschaffen van de apartheid stelt verplicht dat een x-aantal studenten zwart en een y-aantal studenten kleurling moet zijn. Als blanke moet je een enorm portfolio hebben om nog binnen te kunnen komen. Helaas blijkt in realiteit slechts een 10e van het aantal zwarten en kleurlingen dat aan de opleiding begint deze ook daadwerkelijk af te maken. Reden hiervoor is het gemis aan 3 dimensionaal en vaak ook al 2 dimensionaal inzicht.
Binnen bedrijven geldt echter ook dat een percentage binnen het bedrijf zwart en een ander percentage kleurling moet zijn. Veelal worden er echter geen capabele personen gevonden. Om projecten bv in council in te dienen heb je een bepaalde graad die je voorheen slechts verkreeg na behalen van je opleiding architectuur. Om echter het gat te dichten hebben ze bedacht dat ook ongeschoolden na ervaring geregistreerd kunnen worden. Om hier als volwaardig architect te fungeren moet je echter na je 5 jarige opleiding 2 jaar werkervaring opdoen om vervolgens een werkstuk af te leveren.
Binnen het bureau is er overigens een bom ontploft. Ik heb mijn mond open getrokken. Openheid en eerlijkheid boven alles! Ik heb ze laten weten dat ik de atmosfeer niet gezond vind, dat er duidelijk een team mist en dat ik het gevoel heb dat ze met zn 2-en om tafel moeten zitten om op 1 lijn te komen en de bureaufilosofie uit te spreken. De 2 partners (Geoff en Neil) heb ik echter allebei ook afzonderlijk gesproken. Als een soort psycholoog heb ik hun verhalen aangehoord. Het gaat diep. Neil (kleurling), nooit opleiding afgemaakt, maar na 12 jr ervaring bij dit bureau geregistreerd. Na overlijden vorig jaar van partner 3 (plots, op jongen leeftijd) kon geoff bureau niet alleen opbrengen en bleef hem eigenlijk geen andere keus dan die trouwe hardwerkende Neil als medepartner te vragen. Neil echter houdt van uitekenen, werken, werken, maar managen, nee, das niet echt zijn ding. Het is zelfs zo dat hij als persoon de verantwoordlijkheden van een partnerschap niet aan kan. Hij heeft ontzettende stemmingswisselingen en uiterst kinderachtige omgang nu en dan. Geoff zegt dat hij een typisch voorbeeld is van een persoon is met een flink litteken van de apartheid. Dat het een enorm moeilijk persoon is in de omgang en je hem af en toe moet negeren. Neil zegt op zijn beurt over geoff dat het iemand met slinkse maniertjes is, een stijfkop, niet mee om te gaan. Lekker he die 2 partners. Ik trok mijn mond open en ineens begon iedereen te praten en zijn ontrevree uit te spreken. Ik zeg niet dat de bom tot structurele veranderingen heeft geleidt zover, maar in ieder geval een enorm bewustzijn van een serieuze situatie, waar nu nog wat aan gedaan kan worden. Als het langer was blijven kabbelen was het bureau hoogst waarschijnlijk uit elkaar gevallen. Goed…dat alles dus slechts een kleine impressie. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik alles op alles zet om mee te helpen dit bureau weer tot een gezond team te krijgen. Maar ik heb besloten dat het niet mijn problemen zijn en ik mijn energie liever ergens in stop waar ik zelf ook meer het nut van zie, niet in een bureau waar ik misschien na een tijdje toch weg zal gaan. Vanaf het begin dat ik er werk heb ik eigenlijk flinke twijfels gehad of ik er wel door wil gaan. Het ontbrekende team, communicatiegemis, continue stress, geen overleg mogelijkheden. Wat ik al eens eerder schreef…met wat meer feedback zou mijn project zoveel efficienter zijn geweest. Ik heb letterlijk dagen ongelukkig op de wc gezeten met de gedachte om op dat zelfde moment de deur uit te stappen en er mee op te houden. Natuurlijk ben ik reuze blij dat ik dat niet gedaan heb. Opgeven zit niet echt in mn bloed en ik ben ook uiteindelijk best tevreden met het eindresultaat. Ik heb echter besloten om mijn proefcontract niet te verlengen en na het afronden van de brewery en zijn nieuwe parkeergarage (die ik nu nog council-proof aan het maken ben tijdens de middagen) zal ik het bureau verlaten.
Ik mag Geoff als persoon erg graag. En ook zijn dochter, Bridget is een goede vriendin van me geworden. Geoff vindt het echt heel heel erg dat ik weg ga. Hij respecteert me onwijs, als persoon en als medewerker. Hij heeft me een boel credits gegeven voor wat ik in mn eentje allemaal voor elkaar heb gekregen, voor mijn manier van werken en voor het resultaat. Hij had tranen in zijn ogen. Jeetje. Op zo een moment besluit je bijna om dan maar voor zo een man alsnog daar te blijven. Maar ik weet dat dat op dit moment niet mijn weg is. Ik heb een boel geleerd. Heb de zuid-afrikaanse manier van bouwen leren kennen, de bedrijfswereld, de rompslomp, omgang tussen verschillende partijen, de legale en de illegale routes. Ik heb maanden als ontwerper aan mn eigen project gezeten, waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik ben specialist in de woningbouw-in-bestaand-gebouw-met-enorm-bijzondere-constructie-puzzel.
Maar sla dus nu een andere weg in. Contact met Luke heb ik nog altijd. Contact met andere architectenbureaus ook. Of ik daar aan de slag zal gaan laat ik nog in het midden. Het is zomervakantie hier. De bouw ligt stil. Het is windseizoen hier, de surf gaat los. Het is ook tijd voor een reisje. Dat we oud/nieuw al peddelend op de Orange River in Namibie doorbrengen had ik misschien al verteld. Het plan is nu om echter al een week eerder die kant op te gaan en een trip door namibie te maken. Met nieuwe auto, want die heb ik dus gekocht (stationwagen, audi A4).
Verder zijn er een boel andere plannen op werkgebied, die nog een hoop uitwerking nodig hebben…maar daarover later meer!
Ohja..werkvergunningtechnisch; mn diploma ligt nog steeds ter goedkeuring bij die instantie (waarom duren dingen in dit land zo lang he). Tot febr kan ik hier echter blijven (hes en ik hebben ons toeristenvisum verlengd). Eind jan kom ik echter voor 2 weken naar nederland en daarna kan ik gewoon als toerist weer 6mnd in zuid-afrika verblijven.. Dus of ik voor die tijd nog met een ander bureau eventueel een werkvergunning regel is nog onduidelijk.
Ok dat was een flinke update…maak je allemaal niet druk om mij. Geld verdiend, geld gespaard. Loop niet in zeven sloten tegelijk. Eten zal er altijd zijn. Een diploma, werkervaring. Een basis. Iets om altijd op terug te vallen.
Elke weg is vol uitdagingen. Ga ze aan! Ontdek. Blijf verbazen. Verrassen. Proberen. Niet bang zijn. Bewandel de weg van je hart ook al voelt die soms tegenstrijdig met wat vele mensen zeggen. Ik ga jullie binnenkort hopelijk een boel meer vertellen…

5 dec
zijn jullie allemaal sinterklaas aan het vieren?
Hes en ik zitten allebei afzonderlijk op ons werk. Tis hier 21uur. warm. beter gezegd HOT. eigenlijk zit ik hier een beetje te puffen. wil nog wat dingetjes afmaken. het is zomervakantie hier. gek idee he. zomervakantie was het ook in het zwembad wat anders tijdens lunchtijd zo rustig is…slalommen tussen de kindjes door. jaha nog altijd een km zwemmen. steeds sneller. nu alles croll. hes en ik gingen net de berg op hardlopen en daarna aan een wasrek onszelf optrekken…jeetje…dat lukt dus nu gewoon he. al die verschillende sporten doen iets met je lichaam. lekker hoor. begin me eindelijk beetje fit te voelen. ja wat is fit. nouja lekkerder in ieder geval. De weken gaan ineens als uren voorbij. het is al weer december. ik ben hier al weer 4 maanden. het zijn mooie 4 maanden. hoop gebeurd. en er gaat ook nog een hoop gebeuren. spannend hoor! het blijft spannend, het leven blijft verbazen. kleine dingen. grote dingen. gister stuurde tasch een mailtje met hoe blij ze is dat ze ons heeft leren kennen en dat ze het gevoel heeft dat
er een engeltje op haar schouder zit. Ik ken dat gevoel. Maar weet je waar ik achter ben? Dat engeltje ben je zelf!

2 uur en een hoop telefoon en msn-gesprekken later zit ik hier nog altijd op mn werkplekkie. Mn voornemen om de laatste dingen voor de Parkeergarage die ik ontwerp af te maken heb ik een uur geleden al naast me neergelegd. Ook deze Post op mn site krijgt niet de inhoud waar ik hem mee zou willen vullen. In het kort gezegd zijn het allemaal lange verhalen. Over het leven. Over keuzes. Over alle energie die er in jezelf zit eruit zien te krijgen en voor jezelf de passende manier te vinden. Over mijn weg die ik hier bewandel. Over ervaringen en bevindingen. Verhalen over cultuurverschillen. Onrecht. En geluk. Ik voel me een gelukkig mens in ieder geval, vandaag, vanavond, en niet alleen dan, maar continu! ook al mis ik het traditionele sinterklaasvieren met broer en pa. Al die lekkernijen! De gezelligheid. De nederlandse winter. Ook al weet ik niet hoe het nieuwe huis van mijn moeder er uit ziet. Of dat van thijmen. Ook al zou ik dolgraag bij jullie allemaal even op de bank hangen en een kopje thee drinken, lekker bijkletsen…een gelukkig mens. Want JA, ik mis jullie. Maar gemis is iets moois. Ik weet dat jullie er zijn! Ik weet niet eens wat –jullie- inhoudt in dit geval., maar het voelt goed!

28 nov

een koelbox zo groot dat er een bar in paste. Vrijdagavond stonden we te rillen in de icelounge. Min 10 graden, das nogal wat…daar kon die poncho niet tegenop. Gelukkig was er een warme ruimte en voegden de drankjes en de dansjes natuurlijk wat toe. Mooie ervaring. Bijzonder effect die lichten op al dat ijs. Vanuit de bar uitzicht over een gedeelte van Waterfront, met brug, bootjes, een thuisgevoel naar Amsterdam. Zaterdagochtend autoresearch (jaha er gaat een auto gekocht worden); houdt in…langs een boel garages en een boel vragen stellen want we weten er natuurlijk niks vanaf. Mannentoys weten we tegenwoordig een heel eind mee… (windsurfers, golfsurfers, kitesetjes, mountainbikes, wakeboarden…), maar auto’s is toch echt nog een zwak punt (al moet ik zeggen dat hes qua merken al een heel eind komt, bij mij is een auto nog voornamelijk rood of blauw, of natuurlijk geschiftecremefraiche-wit (zoals paul mijn Beetle zo mooi omschreef) Ja auto’s, daar zijn we dan weer echte meisjes in. Maar goed ik heb dus een hele mooie op het oog, een rooie. Haha. Nee serieus. Tasch gaat een sponsorship met AUDI aan en krijgt-koopt een vette nieuwe en verkoopt haar oude. Een AUDI A4 Avante 1.8 uit 1996, 150000km op de teller, stationwagen. (voor de kenners) verder is ie rood en ziet ie er modern uit (zou niet zeggen dat ie al 10jr oud is). Ze verkoopt hem aan mij voor een garageinkoopprijs, een hele goeie deal. Heerlijk zo een stationwagen…dat wordt een luxe na mn beetle. Al ga ik mn beetle wel enorm missen, ben er van gaan houden! Hes en ik willen echter wat roadtripjes gaan maken, afstanden die onze beetle misschien niet overleefd, of ons zeker 2 keer zo lang onderweg zou helpen. Zaterdagmiddag ging de Southeaster goed los (iets te goed, het was flink overpowerd varen met ons kleinste zeiltje). Na een surfsessie een rustige zaterdagavond met fotoplaksessie (we hebben allebei al bijna een heel album vol! En das een flinke selectie van de hoeveelheid foto’s op de computer).
Zondagochtend hebben we de grote fre&hes-toeristen-to-do-lijst gemaakt. Wat een behoorlijke lijst is. En we hebben meteen een puntje uitgevoerd. Legendarisch…na 3 mnd in Kaapstad zijn we eindelijk die karakteristieke Table mountain (oftewel Tafelberg) opgeklommen. Dat was nog best een klim! 2.5 uur flink omhoog. Fel zonnetje. Mooi uitzicht. Mooie natuur. Rotsen. Bloemen. Nog veel meer mooie uitzichten (alle kanten op..de stad…de stranden…Cape point). En als je dan eindelijk boven bent…..cameras! (jawel met japanners), nog veel meer toeristen, een restaurant, en dus die kabelbaan die het hele zooitje die berg op vervoert…..Wat een desillusie. Maar dat hadden we kunnen verwachten. Blij dat wij lekker naar boven zijn gelopen, bijna geen mensen tegenkomt, blijdschap als je eindelijk (ja zeker na 3mnd) die top bereikt hebt. Terug de kabelbaan…(vanwege de tijdsnood hoor, ons weekendprogramma ging door.. Ok eerlijk gezegd vonden we het niet heel erg). Een snelle douche en op naar Kirstenbosch (botanische tuinen). Vanaf nu elke zondag een openluchtconcert. De aftrap was voor niemand minder dan…Goldfish! Een groot veld en een boel mensen. Er was ons gezegd dat je je eigen drankje mee naar binnen kon nemen, maar dat iedereen met grote koelboxen en picknickmanden op hun kleedje zou zitten hadden we niet verwacht. De Vibe was Lekker! Vondelparksfeertje. (alleen dan nog iets meer op elkaar zitten). Goldfish is; 2 dj’s die zelf ook instrumenten spelen en speciale gasten hebben. Ondanks dat al deze gasten zwart van kleur waren, en het cocert zwart zag van de mensen, zag je enkel witte mensen…raar he. Het valt zo op. Zag deze week een donker meisje met een blanke jongen. Of een blanke vrouw achter een kinderwagen met een donker kindje. Het valt je op. Hier, in dit land waar er zo een boel van allebei is valt het op. In nederland zou ik er niet raar van opkijken. Het blijft zo gek. Loop door het centrum en je ziet bijna alleen maar donkere mensen. Kijk in de auto´s en iedereen is wit. De minibusjes puilen uit en zitten bijna alleen maar donkere mensen in. En nog altijd geen welvarend huis gezien waar een donker persoon uitkwam. Lijkt wel of ze allemaal werken in winkels, als hulpjes, in restaurants of als parkeerwacht (alhoewel dat vaak congolezen zijn). Was laatst een documentaire op tv over de congoleze vluchtelingen. Wonen in de townships. Daar waar armoede is heerst geen vrede. Heftige verhalen in de documentaire. De congolezen die hier kwamen hadden kennelijk wat meer handelskennis en begonnen veelal winkeltjes en barretjes in de townships. Ze creeerden een concurrentiepositie. Prijzen drastisch lager dan huidige winkels in township. Veel woede. Veel geweld. Nee congolezen worden hier niet echt gerespecteerd. Terwijl het zulke vriendelijke mensen zijn. Geen ander met zo een grote lach op zijn gezicht dan menigeen Congolees. Maar goed het concert dus. Op zich een hele leuke sfeer omdat oud en jong, alternatief en trendy, alles liep er door en danste met elkaar. Samen met mijn collega, Bridget, na het concert bij een local-pizza-tentje de lekkerste pizza in town gegeten. Het was een heerlijk weekend. Kaapstad…je hoeft de stad echt niet uit, je blijft je hier vermaken.
Werk; Mijn tekeningenset voor council is helemaal af. Haha op 1 ding na; het inkleuren. Hilarisch. 9 A1 vellen vol met plattegronden, doorsnedes en aanzichten waar met speciale kleuren kleurpotloden alle nieuwe delen per materiaal moeten ingekleurd worden. Goed…mischien kun je je voorstellen wat een enorme kleurplaat dat gebouw van mij is…delen oud, delen nieuw, beton, staal, hout, lekker kleuren dus. En dan denk je dat je er bent na 1 set….haha…coucil wil 4 sets tekeningen in kleur! 4 x 9 A1=boel kleurpotloden! Maar geen geklaag hoor, kleuren heb ik altijd leuk gevonden! Ok, het is bedtijd hier…tot snel maar weer. X
Ps nog een foto van onze straat om een idee te geven waar we nu eigenlijk wonen. witte gebouw aan de rechterkant (zie onze beetles op de voorgrond) en dan het balkon linksboven…die roze ja)